Alles. Grote APK.
APK noem ik mijn controles altijd. Algemene Periodieke Keuring, het dekt precies de lading. En dan hopen dat ze allemaal zo tevreden zijn dat ik weer APK goed gekeurd ben.
Deze keer was het CF-poli, diab-zwangeren poli en de gynaecoloog. Als kleine bonus mocht ik ook bij de Verloskundige langs.
Altijd weer spannend, zeker in deze periode. Ik voel me goed, mijn buik groeit (overduidelijk!!) en ik heb heel veel energie, veel meer dan ik gewend was/ben. Maar of dat ook betekend dat de cijfers er net zo over denken is wel iets anders. Soms bedriegt mijn lichaamstaal me en bleek in het verleden wel eens dat mijn longfunctie toch flink gezakt was of dat ik tóch wat kilootjes onderweg verloren was.
Dusssssss, afwachten allemaal.
Ik mocht als eerste naar de zwangeren poli. Bewust had ik ervoor gekozen om alleen te gaan, het was nogal een volle dag en ik vermaak me alleen ook prima. Nu kon ik alles in mijn eigen tempo doen en eigenlijk beviel dat idee me wel toen ik van huis wegreed. Om 10 uur al want om 11 uur moest ik me melden bij de diabetesverpleegkundige.
Dat betekend voor 10 uur douchen, aankleden, eten, medicijnen doen, checken of ik alles bij me had (uiteraard niet), Kenji uitlaten en knuffelen en in de auto stappen.... Pfffff, ik zat. Rust!
Aangekomen in het ziekenhuis eerst bloeddruk meten en wegen bij de assistent. Dat is vast prik bij elke controle, je meld je en dan eerst om het hoekje in het hok van de dokters-assistent even wegen en bloeddruk meten. Vooral mijn bloeddruk was ik erg nieuwsgierig naar.
Twee dagen ervoor op dinsdag had ik contact gehad met de assistent. Ik werd af en toe helemaal niet lekker onder de douche of als ik me bukte om mijn schoenen vast te maken. Ook als ik op mijn hurken zat om iets van de grond op te rapen werd ik helemaal naar. Duizelig en een soort ademnood, waarvan ik voelde dat het niets met mijn longfunctie te maken had, en soms zelfs het gevoel dat ik flauwviel. Ook als ik uit bed stapte in de ochtend had ik dat. Gelukkig zakte het binnen 1-2 minuten weer als ik rustig ging zitten of liggen.
Nou 1+1=2 en zo moeilijk is dat sommetje niet. Dat kan een kip nog wel verzinnen. Ik vermoedde dat ik af en toe een dip in mijn bloeddruk had. Geen idee of het kwaad kon voor de baby en of ik écht flauw kon vallen of dat dat alleen een gevoel was. Ik wist ook dat het vaker voorkwam bij zwangere vrouwen dus voor de zekerheid even de assistent gebeld. Tja, weinig aan te doen dus. Als het inderdaad dat was kon ik het deels voorkomen door te zorgen dat ik niet te heet douche, gaan zitten bij het vastmaken van mijn schoenen en vooral niet te snel opstaan uit bed of van mijn stoel. Kon het kwaad wilde ik weten? Nee hoor, al is het wel vervelend. Nou, ik wist genoeg, het kon geen kwaad dus dat is het belangrijkste. Tja, dat moederinstinct komt toch ook weer boven nu al ;-). Alles even een tandje rustiger aan dus mevrouw Broeksma, ook al heb je energie voor 10, je moet ook energie leveren voor 2.
Bij de doktersassistent bleek ik ten opzichte van een maand ervoor 1,1 kg aangekomen te zijn. Yes, dat is positief. Bij CF zijn ze daar extra alert op dus een toename in gewicht is in mijn geval altijd goed. Alle extra beetjes zijn meegenomen zullen we maar zeggen. Mijn bloeddruk was 115/75. De keer ervoor 120/80 dus gewoon vergelijkbaar en prima. Dat ik af en toe niet lekker was kon echter wel degelijk komen door bloeddruk dips. Dus de tips die ik al eerder kreeg moet ik gewoon lekker toe blijven passen. Het is namelijk toch niet meetbaar of het moet toeval zijn.
Voor het uit bed komen kreeg ik als extra tip om eerst een beetje omhoog te schuiven in bed, dan benen bewegen, dan even over de rand van het bed hangen en dán pas gaan zitten. Pfffffff, wat een gedoe om uit bed te stappen zeg, ik zwaai altijd mijn benen eruit en hoppa!, zitten. Uiteraard ga ik de tip dus ook vergeten, maar ik weet in ieder geval wel wat de ideale manier zou zijn ;-) .
Het spreekuur liep wat uit want om 11.10 wachtte ik nog op de diabetes verpleegkundige. Ik hoorde mijn naam, het was niet de diab-verpleegkundige, en werd binnen geroepen bij een lief ogende vrouwelijke co-assistent. Ze begeleidde me een kamer in waar een vrouwelijke gynaecoloog zat die alle vragen stelde. Zij gaf ook aan dat de bloeddruk dips gewoon normaal zijn en met een beetje rekening houden goed te doen zijn tijdens de zwangerschap. Ze kon niks "negatiefs" vinden, al zocht ze ook niet zo hard nadat ik zei dat het gewoon prima ging en ik me prima voelde haha, ik heb nog verteld dat tijdens mijn vakantie mijn benen ineens zo dik geworden waren door vocht en of dat echt normaal was zo vroeg in de zwangerschap?
Ze verzekerde me dat dit vaker voorkwam, zeker als het erg warm is. Dat klopt want op die dag was het ongeveer 30 graden. Binnen een dag was het ook weer weg, dus dan is er eigenlijk helemaal geen reden om zorgen te maken. Ook hebben we het gehad over pijnstillers die ik mag gebruiken. Helemaal los van de zwangerschap heb ik die ochtend iets verdraaid/verrekt in mijn rug en eigenlijk hield ik het bijna niet van de pijn. Tja, paracetamol 4x daags 1000 mg is de max. Als dat echt niet genoeg is, zijn er anders opties maar liever niet ivm mogelijke nadelige effecten op de ba..... Oke, dat was duidelijk: ik slik wel paracetamol en tanden op elkaar!!! Ik krijg al genoeg medicijnen binnen zonder nog even wat extra te nemen, hoe aantrekkelijk het nu ook leek door de pijn..
De co-assistent mocht met een doppler de hartslag van de baby gaan zoeken. Omdat ze nog niet zoveel ervaring had, heeft ze lekker lang erover gedaan. En ik kon steeds onze baby horen! Geweldig, wát een geluid! Ik heb nog nooit zoiets moois gehoord!!
Hartslag van Bebbetje:
Ook heb ik met wat schroom omdat ik bang was dat het misschien een beetje een gekke vraag was, voor de zekerheid, gevraagd of mijn buikomvang/groei écht wel normaal was. Ik ben pas 14 weken en zie eruit zoals sommigen er pas met 5 maanden oid uitzien. Er waren ook, eerlijk gezegd tot mijn ergernis, al mensen geweest die vroegen of we écht zeker wisten dat het er geen 2 waren, want alle mensen wát een buik!? of "dan wordt het vast een heel flink kind! let je wel goed op je suikers?!".
Ik voelde me dan alsof ik me moest verdedigen.
De gynaecoloog verzekerde me dat ik er prima uitzag voor mijn zwangerschapsduur. Sommige vrouwen "tekenen" of "showen" pas vanaf een week of 18-20(!), anderen al met 12 en weer anderen al met 10. Vaak is het bij een tweede kindje al sneller zichtbaar dan bij een eerste, het lichaam heeft alles al eens doorgemaakt, banden zijn dan al een beetje opgerekt en allerlei andere factoren zijn daarop van invloed. Niks aan de hand dus, ik heb een mooie dikke buik en ben er trots op!
Overigens is het bizar hoeveel mensen ineens denken aan mijn buik te mogen zitten! Ik vind het meestal niet erg, zeker niet als ik mensen ken, maar het viel me gewoon echt op. Wat ik wél naar vind is als relatief "vreemden" het doen. Mijn buik voelt voor mij als de 'broedplaats' en daardoor het tijdelijke huis van onze baby. Dat is voor mij heel intiem en ik wil ook geen vreemde vogels in de buurt van mijn eigen huis die er niets te zoeken hebben. Ik wil Bebbetje's broedplaats daardoor gevoelsmatig verdedigen en beschermen als dat nodig is. Dat betekend dat als vreemden die neiging hebben, ik me echt moet beheersen om niet uit mijn slof te schieten of meteen te slaan. Ja sorry hoor, hormonen of is zoiets gewoon common sense? Maar goed, dat moest ik even tussendoor kwijt ;)
Hoppa, daarna door naar de diabetes verpleegkundige. Ik hoefde maar een paar minuten te wachten en kon doorlopen. Ik was een beetje nerveus want ik had het gevoel dat mijn suikers tijdens de vakantie 1 grote puinhoop waren geweest. Ik had mijn best gedaan maar toch voelde het alsof ik op een schandblok stond en op mijn sodemieter ging krijgen. Beetje een erfenis uit het verleden vermoed ik van een iets te fanatieke diabetes verpleegkundige ;)
Er bleken inderdaad wat aanpassingen in mijn standen van de pomp nodig te zijn, maar dat kwam eigenlijk meer doordat mijn insulinebehoefte gewoon alweer wat veranderd was. Dus feitelijk had ik het prima gedaan en waren de aanpassingen, dingen die gewoon nodig waren en volslagen normaal. Yes, weer pluspunten. We hebben een hele tijd gekletst over onze vakantie, er was namelijk vrij weinig te bespreken en ze had wel gewoon 15-20 minuten voor me staan. Ook gewoon even gezellig dus..
Ik ben daarna als een haas doorgelopen naar de apotheek want ik had een flinke bestelling gedaan en dan kon ik die beter tussendoor even ophalen. Gewapend met mijn handtas en een flinke shopper-tas vol medicijnen liep ik richting het restaurantje. Lunchtijd!
Heerlijke lunch gehad, lekker ontspannen want ik had nog alle tijd voor de cf-poli.
Onderweg nog een paar bekenden tegen gekomen, ook van de verpleging van de afdeling. Ze vonden allemaal dat ik er goed uitzag en dat het heel positief was dat ze drie keer moesten kijken voor ze me herkenden want dat betekende dat ik al even niet op de afdeling geweest was. Ik moest erg lachen en ze gelijk geven. Met de belofte dat de afdeling ook een geboortekaartje kreeg als Bebbetje er is, doorgelopen naar de cf-poli. Door naar "mijn" hok voor het komende uur en daar was R. al om met me te blazen. Ik heb alles gegeven maar natuurlijk ook wel een beetje rekening gehouden met mijn rugpijn. Hard en met kracht uitblazen van lucht is best pijnlijk met een zere rug. Ik was daardoor wel een beetje bang dat ik minder zou blazen, maar niets is minder waar: ik blies 1% minder dan de keer ervoor! Wauw, dat is gewoon vergelijkbaar/hetzelfde. Even wachten op ome H. en kijken wat hij te zeggen had. Hij vroeg hoe ik me voelde, hoe alles ging en dat je het inmiddels ook wel duidelijk kon zien. Hij was erg tevreden en vroeg hoe het met mijzelf ging. Top dok! Ik voel me fantastisch. Hij was erg blij voor me, en heeft ook nog naar mijn longen geluisterd. Klonk helemaal schoon, geweldig!
Ik moest over 6 weken weer terug op controle. Verbazing bij mij, waarom niet pas over 8 weken? Uiteraard moest ik achteraf wel lachen om mijn naïviteit.....
"Omdat je dan rond je 20 weken zit en vanaf die tijd willen we je gewoon wat frequenter zien om je goed in de gaten te kunnen houden. Daarna elke 4 weken, je groeit dan hard en de baby ook en we willen je op de voet kunnen volgen zodat we meteen in kunnen grijpen als je wel onverhoopt last van je longen oid krijgt..." Ja ome H. dat klinkt inderdaad behoorlijk logisch. Ik voelde me best wel heel erg blond...
Het kwam ergens qua agenda ook wel prima uit hoor, ik kon het nu combineren met de groei echo's die ik moet vanaf mijn 20 weken echo. Afspraken maken en hoppa op naar de andere locatie van het Haga-ziekenhuis voor de verloskundige.
Heerlijk even gekletst over hoe alles ging en gaat en nog een bonus verloskamer gezien, een stukje kleiner dan de andere maar toch ergens ook wel prima en weer naar het hartje geluisterd. Eigenlijk vooral ontspannen dingetjes dus even. Lekker!
Daarna op naar huis. Onderweg nog gestopt bij de schattige winkel van N. haar moeder en gezellig bij gekletst. Bij thuis komst meteen onze kleine uitlaten, jaja zo noemen we Kenji nog steeds. Die was weer erg blij om me te zien.
Lekker op de bank geploft na een makkelijke en eenvoudige maaltijd en hoppa onder de wol... Ik slaap op het moment ook voor 2, zeker na zo'n dag.......
