Na een ochtend genieten van letterlijk frisse lucht, een groot rondje met Kenji lopen op mijn dooie akkertje en een gevalletje nesteldrang was het tijd voor fysio. De nesteldrang bestond dit keer overigens uit: het koffiezetapparaat ontkalken, schoonmaken en nawrijven tot er geen vlekje meer te zien was...
Hmmmmm, nu vallen de stoomoven en combimagnetron wel een beetje in het niet dus die ook maar een fikse beurt geven.
De nieuwe stofzuiger en lege dozen opgeruimd..
In de wachtruimte bij de fysio aan het appen met Lief en anderen. Vertellen aan Jacco dat ik me nog steeds zo benauwd voel ondanks dat de hitte geweken is terwijl ik anders gehoopt had, en ik wil geen aansteller zijn maar is dit echt wel normaal....
Op aandringen van Jacco toch even naar het ziekenhuis gebeld en ik moest na overleg met ome H. langskomen. Dus hoppa, plannen gewijzigd en met Liesbeth in de auto gestapt. Tnx zus voor je flexibiliteit weer ;)
Bij ome H. mijn klachten uitgelegd en na wat standaard onderzoekjes toch even doorgestuurd naar G. voor een longfunctie. Whut...... Ik was iets aangekomen in gewicht ennnnn mijn longfunctie was weer hóger dan vorige keer?! Waaaaaaaaaat? Hoe kán dit?!
Hartstikke positief natuurlijk maar wat veroorzaakt dan al die klachten waardoor ik me zo beroerd voel? Nou Yvonne... Das zwangerschap. In combinatie met CF én diabetes. En JIJ bent het dan óók wel maar die combinatie op zichzelf IS gewoon een 'tough cookie'.
Ik moet veel drinken, genoeg zouttabletten nemen en me niet drukker maken dan nodig is. Waarvan ome H. gelukkig overtuigd was dat ik dat al niet deed, scheelt weer. Ik kijk wel uit, het is veel te warm om gek te doen.
Ook al valt het onder de "normale" zwangerschapsklachten, mijn gyn was er een week eerder heel kort en duidelijk over: die 'normale' dingen mag jij ook wel hebben maar ze hakken er bij jou wel 3 x zo hard in.
Dus niet gek dat je je beroerd voelt en ja je mag er heus af en toe wel over klagen en zéker eraan toegeven en neeeeeeeeee Yvonne das geen profiteren......
Ja dokter nee dokter ;)
Daarna vond Liesbeth vooral dat we wel iets makkelijks verdiend hadden dus we zijn lekker sushi wezen happen bij Nikko... Genieten dus.
Conclusie/samenvatting:
1: Ik héb last van de warmte, behalve als ik me niet te druk maak.
2: Dat heeft iedereen.
3: Ik ben 29 weken ver en voel me toch nog steeds goed naar omstandigheden.
4: Ik bén dik, ruim 7 kilo aangekomen nu, en moet echt nog even.
5: Het is écht geen tweeling.
6: Ik vraag hulp als dat nodig is.
7: Ik klaag niet/zo min mogelijk, maar ga me geen vragen stellen die klaagzangen kunnen uitlokken als je er zelf over begint. Ik ben nou eenmaal óók een wandelende hormoonbom......
8: Morgen ga ik gezellig naar de film. Dat word janken dankzij diezelfde hormoonbom.
9: Ik ben benauwd, het is niet mijn longfunctie of een infectie dus ik ben opgelucht dat mijn longen nog steeds goed functioneren, dat er geen ontsteking zit en dat dit "gewoon" een zwangerschapsding is, hoe k*t ook....
10: Ik ga nu naar bed. Het is al laat zat!
maandag 21 juli 2014
maandag 14 juli 2014
Update na bijna 8 weken! 28 weken zwanger alweer!
Ja daar ben ik weer. Duurde even maar ik was zooooo druk met van alles. Nu dus een super lange update ;) Pak je koffie er maar bij want het wordt weer een verhaal hoor haha.
Nou ja wat hebben we allemaal gedaan na de 20 weken echo...
Maandags hadden we de 20 weken echo waar ik al eerder over schreef. Opluchting overheersde toch bij ons beiden wel. In de auto naar huis zat ik met de echo foto's in mijn hand regelmatig te slikken en in gedachten praatte ik honderduit tegen Bebbetje.
"Zo meneer/mevrouwtje, jij zit wel lekker bij mama he!? Gelukkig groei je goed en mama doet ook haar best om zo fit mogelijk te blijven, blijkbaar pluk jij daar ook de vruchten van. Ze houden je goed in de gaten, fijn toch! Papa en mama zijn vooral heel blij dat alles goed was met je, we kunnen bijna niet wachten tot je bij ons bent!"
Jacco zat ook met een grijns van oor tot oor en we hebben een soort poll op Facebook gehouden en bij vrienden, nadat we vertelden dat we vooral heel dankbaar zijn dat alles gewoon goed was bij de 20 weken echo, wat mensen dachten dat het zou worden. De stand kwam uiteindelijk bíjna gelijk uit met 4 stemmen verschil. 34 mensen denken dat het een jongen wordt tegenover 30 voor een meisje.
We'll see in about 10-12 weeks.....
Een dag later hadden we om 13 uur afgesproken met Toon, Jacco zijn vader. We gingen shoppen bij Babypark in Gouda en we hadden gehoord dat de kinderwagen een cadeau van Toon en Herma was. Wat ontzettend lief en leuk! Wij vonden wel dat hij dan ook gezellig mee moest met kopen dus daar gingen we. We hebben eerst gezellig wat gedronken in het mini restaurantje en daarna met de verkoopster op pad. Uiteraard wisten we al wat we wilden, het ging meer om de praktische uitleg en details ennnnnn het lopen met de kinderwagen door Jacco. Die had dat nog niet echt gedaan. Hij is ook erg makkelijk in en uit te klappen en niet zwaar in gewicht, waar Jacco en Toon het allebei over eens waren: dat is een vereiste! Voor het gemak van Yvonne. Alleen maar pluspunten dus.
Geregeld!
We namen afscheid van Toon, wij gingen alles kopen en Toon moest weer helemaal terug naar Brabant rijden.
Jacco en ik zijn met de verkoopster de hele winkel door gebanjerd. We zijn wel 3,5 uur bezig geweest, en wat was ik moe achteraf! Jacco had het ook aardig gehad maar we waren vooral blij: in 1 middag hadden we alle belangrijke grote dingen gekocht, mét leuke kortingen en alles werd over een week of 6 bij ons thuis bezorgd! Geen gesleep met tasjes omdat we alles in fases haalden, lekker overzichtelijk en het scheelde ook erg veel dat we van veel dingen van tevoren al wisten wat we wilden.
Uiteraard zijn we hierin geen uitzondering, ze vertelden ons bij Babypark dat er meer mensen het zo in 1 keer deden vanwege het gemak. Vaak wel ietsje later dan 19 weken maar dat is natuurlijk voor iedereen persoonlijk. Tja, daar komen gewoon een paar dingen om de hoek kijken:
Dus dat zou voor mij stress opleveren en we wilden dat het allemaal vooral leuk zou zijn... Nu hadden we rust dat dit in ieder geval lekker geregeld was..
De rest van die week hadden we weinig in de agenda staan, we hebben vooral genoten van elkaar.. Het weekend was wel weer redelijk druk, eten met lieve vrienden waarvan zij 2 weken na mij is uitgerekend van hun Kuiken.. Was erg gezellig én lekker! Leuke ervaringen uitgewisseld, erg gelachen en gekletst over van alles en nog wat.
De dag erna hadden we een gezellige bbq met een groep vrienden. Erug gezellig en ik vond het erg leuk om mijn steeds duidelijkere buik te mogen showen. Iedereen complimenteert me ermee dat ik er geweldig uitzie en hoewel ik er af en toe onzeker over ben, je voelt je soms nou eenmaal eerder een walvis dan een sexy zwangere stralende vrouw, is het super tof om te horen hoe geweldig je eruit ziet.
Die dag werd ook onze muurschildering gemaakt voor de babykamer!! Spannend, wat hadden we ernaar uit gekeken! De week ervoor was de stukadoor al geweest om de muur glad te stucen, Jacco had in de week ervoor het behang er al af gehaald.
Arwt had de eer om iets moois te maken. We hadden hem via Facebook gevonden en vonden het al geshowde werk erg mooi. Op zijn site en Facebook zagen we veel werk van hem met me2you beertjes en forever friends en Winnie the pooh. Super schattig en echt baby kamer waardig. Wij wilden graag iets wat onze kleine over 4-5 jaar ook nog mooi vind en niet te kinderachtig. We kwamen uit op Finding Nemo. Van tevoren had ik wat plaatjes gemaild en die zaterdag was het zover. Het resultaat was geweldig!
Ik geloof dat die boodschap aangekomen is. Ze hebben me opgehaald van de SEH en naar mijn nieuwe kamer gebracht. Mijn laatste opname was bijna 2 jaar geleden dus ik had de nieuwe afdeling nog niet gezien. De kamer was even wennen maar erg fijn. Een mooi bankje wat omgetoverd kon worden tot slaapbank en een mooie en moderne badkamer. Frisse kleurtjes enzo. Papa is naar huis gegaan en ik heb een beetje gedut. Onmogelijk natuurlijk, ik wilde Jacco nog bellen maar ook weer niet te vroeg.
De lieverd schrok zich natuurlijk kapot en ook al zei ik dat de artsen over 2 uurtjes langs zouden komen met een behandelplan en ik misschien zelfs wel naar huis mocht (what was i thinking?!), Jacco appte me 10 minuten later dat hij 's avonds thuis zou zijn. Fijn!
Ze starten uiteindelijk na overleg met de gynaecoloog met 2 antibiotica waarvan ze me verzekerden dat het echt veilig was en cyklokapron, dat moet, in het kort gezegd, voorkomen dat de bloeding weer opnieuw begint.
Uiteindelijk ben ik 9 dagen gebleven, tot de vrijdag van hemelvaart. Het kamp van de jeugdvereniging werd op deze manier even door mijn neus geboord, wat baalde ik daarvan zeg! Misschien maar goed ook, ik ben er zelf altijd heilig van overtuigd dat het allemaal wel meevalt maar een kamp zo vlak na een longbloeding was waarschijnlijk niet zo'n jofel idee geweest..... Die vrijdag voor ik met ontslag moest moest ik eerst nog een longfunctie blazen en die was net zo hoog als in januari, voor ik zwanger was. Dat verbaasde iedereen ietwat maar het was wel meteen echt duidelijk: er zat geen infectie en de bloeding was echt veroorzaakt door de zwangerschap.
Mijn moeder kwam die vrijdag, nadat ik thuis was gekomen en eerst met Jacco naar de markt was geweest, spontaan op de koffie. Best apart, ik heb een heeeeeeeel prima band met mijn ouders namelijk maar ze zullen nooit zomaar ineens op de stoep staan. Wel erg gezellig! Dus even zitten babbelen en koffie gedronken waarbij ze vroeg of ik al boven geweest was. Ik vond het geen gekke vraag, ik wist dat Jacco samen met Liesbeth aan het schilderen was geweest op de babykamer en dat hij mooie afwerk sierlijsten gemaakt had langs de plafondranden. Ik vond zomaar de trap beklimmen zonder verder doel alleen even een stapje te ver, de frisse buitenlucht is na een week ziekenhuis toch altijd vermoeiend. Of misschien is et sowieso vermoeiend als je pas om 4 uur Waddinxveen binnen rijd en dan per se nog naar de markt wil en boodschappen gaat doen.... Dat terzijde...
tegen de avond dwong Jacco me om op de bank te gaan liggen terwijl hij even een rondje met Kenji ging doen. Die lieve doerak ging helemaal door het lint toen ik thuis kwam. Scheetje, ik had hem ook gemist! Tijdens het wandelingetje van Jacco wilde ik ineens toch naar boven om de geschilderde muren en de lijstjes te bekijken. Wel zo leuk voor Jacco ook dat zijn werk beloond wordt met een enthousiaste vriendin toch.. Dus besteeg ik de trap. Liep naar de babykamer.. Opende de deur... En mijn adem stokte.. Alle meubeltjes stonden er!!! Ik wist niet wat ik zag!! Ik hoorde vaag de voordeur open gaan en Jacco roepen waar ik was. Ik kreeg er een schor `boven` uit gekrast en ik draaide me om. Ik zag een blij en ondeugend en nieuwsgierig koppie boven de trap uitsteken. Ik was zooooo blij!
Wat bleek nou. Die woensdag was ik in mezelf een beetje boos op Jacco want hij zou rond 18 uur bij mij zijn in het ziekenhuis en ik had bedacht dat we wel eten konden bestellen. Jacco kwam maar niet maar ik had mijn bestelde ziekenhuis eten niet opgegeten want we gingen bestellen. Om 18.30 kwam hij ein-de-lijk aan en toen moesten we nog bestellen en dan gaf hij ook nog vage antwoorden over boodschappen doen toen ik vroeg waar hij gebleven was! Ik liet het maar voor wat het was, hij had het druk zat...
In werkelijkheid had hij Babypark gebeld, uitgelegd wat de situatie was en dat hij als verrassing de meubeltjes graag in elkaar zou willen hebben staan. Ze hebben alles eraan gedaan om te zorgen dat dat lukte dus woensdag kon hij, drie weken eerder dan eigenlijk afgesproken, de meubeltjes in ieder geval ophalen! Samen met Liesbeth heeft hij het allemaal in elkaar gezet en donderdag heeft hij samen met mijn schoonzus Mandy de kamer gepoetst. Tadaaaaaaa! Zoooo gave verrassing!
De weken erna heb ik nog verschillende controles gehad, cf-APK, diabetes-zwangeren poli en de eerste groei-echo.
De CF-APK was weer een gigantische verrassing op zichzelf.. De laatste keer dat ik zó hoog had geblazen was in augustus 2013 geweest. En nu was ik 23 weken zwanger! Bizar! Zo kan het dus ook, het is niet gezegd dat er allerlei complicaties plaats moeten vinden als je cf hebt en zwanger bent ;) Dat bewees deze longfunctie maar weer. Diabetes zwangeren poli was ook prima, pompstanden weer aangepast want vanaf week 22 waren mijn suikers ineens onverklaarbaar hoger gegaan. Voor mij onverklaarbaar want de diabetes verpleegkundige kon het heel goed uitleggen: de baby gaat nu weer flink groeien en daardoor heb jij meer insuline nodig omdat je ook meer moet eten. Door invloed van hormonen gaan je suikers dan omhoog. Of zoiets ;) Ingewikkeld verhaal in ieder geval waarvan ik blij was dat zij precies wist wat ze deed. Pompstanden waren aangepast en een week later zag ik al duidelijk verbetering. Jeuj!
De arts-assistent zei dat ik niet rustiger aan kon doen dan ik al deed dus dat het prima ging maar ik had de afgelopen weken af en toe pijnlijke harde buiken. Op het moment dat ik daar last van heb moet ik gewoon even rustig gaan zitten en alles wat ik doe moet ik doseren over de week verdeeld. Een klein stapje terug dus in de agenda vulling..
De groei-echo ging prima: onze baby is een mooi gemiddeld kindje. Zegt nog niks, als het klein óf groot was was het ook prima, zolang de curve gedurende de andere groei-echo's maar dezelfde mooie stijgende lijn laten zien in een mooi boogje.
Liesbeth en ik zijn ook nog naar de EO-Jongerendag in het Gelredome in Arnhem geweest. Samen met nog 27000 jongeren overigens. Wat gaaf en gezellig en wat was het weer mooi! Echt een mooi dagje en genoten! Ik vond de muziek qua volume wel erg hard staan maar gelukkig waren we voorbereid: we hadden allebei oordopjes meegenomen ;)
Een week later had ik een afspraak voor het Verpleegkundig zwangeren spreekuur. Eigenlijk net zoiets als wat de verloskundige normaal allemaal bespreekt tijdens je zwangerschap over de bevalling, cursussen, voeding, voorbereiding en informatie over pijnbestrijding tijdens de bevalling en wat staat je te wachten als het een keizersnede zou worden enz enz. Interessant en waardevol maar het meeste wist ik eigenlijk al wel..
21 juni was CFBD. CF Beach Dance. Wat was het weer cool en goed verzorgd en relaxed en gezellig en whaaaaaaa met alle Cysters and Fibrothers en allemaal leuke en lieve mensen! Ik was samen met Liesbeth en Mandy en Esmé en wauw wat was alles goed verzorgd! Chapeau voor de vele vrijwilligers en Veronica en Krijn wil ik toch ook even speciaal noemen omdat mede dankzij hem alle mensen die dat wilden gratis in een prachtig hotel konden overnachten met ontbijt erbij... Geweldig! Wij verbleven in het Carlton Ambassador Hotel in Den Haag..... Nou, google het maar eens en bekijk de site goed, dan zijn woorden niet meer nodig denk ik. Wat was het luxe en gaaf en mooi! Genieten met een grote G!
Daarna was het alweer sponsordiner tijd bij restaurant De Drie Meiden om geld in te zamelen voor de NCFS. Heerlijk gegeten en gezellig gehad en wat een hoop mensen hadden zich opgegeven! Mandy had de organisatie op zich genomen met de Drie Meiden en wauw wat was het goed geregeld!
De week erna was het collecte week voor de NCFS in Waddinxveen. Mandy en ik hebben met vallen en opstaan het dit jaar voor het eerst zelf georganiseerd en wat was het af en toe stressen en druk. Maar aan het eind van het liedje, en van de week, hebben we een fantastisch bedrag opgehaald en mogen we ontzettend blij en dankbaar zijn met zoveel inzet van alle vrijwilligers die gelopen hebben...
26 juni werden alle spullen van Babypark geleverd. Op wat fouten na die ondertussen opgelost worden was alles compleet en is het kamertje en alle spullen nu echt klaar. Gaaf! De box staat al, kan Kenji ook vast wennen aan dat gekke ding in de kamer ;)
Alles samen met Jacco uitgepakt want die was eerder klaar in Noorwegen dus was al eerder in Nederland en lekker genoten van alle nieuwe spulletjes. Kleertjes en spullen zijn allemaal gewassen en gestreken dus hangt netjes in de kast te wachten tot onze kleine er klaar voor is...
Inmiddels begon ik last te krijgen van pijntjes en dingetjes.. Inmiddels ben ik in de week van 1 juli beland met schrijven en ik ben op dat moment toch al 26 weken zwanger. Al bijna bij ons 3e trimester! Jacco had opdracht gegeven, jaja onder dwang, om een massage te regelen voor mezelf. Gewoon om te ontspannen. Stiekem maak ik me toch steeds druk of alles wel goed gaat en mijn lichaam werkt dan niet mee, alles verkrampt. Die dinsdag had ik dus een heerlijke ontspannen massage van een ruim uur en man, wat een heerlijkheid! Genoten heb ik en ik voelde echt dat mijn lijf het kon gebruiken.
Ik had dan ook weer een verrassing voor Jacco. Omdat hij er vaak niet is met echo's enzo ziet hij Bebbetje lang niet zo vaak als ik. Hij ziet wel de foto's en zegt het niet zo erg te vinden maar ik kon me zomaar indenken dat hij het vast wel eens jammer vond er niet bij te kunnen zijn. Dus had ik geregeld dat we in Delft een 4d echo gingen laten maken. We hebben ons Bebbetje in 4d gezien! Wauw, gaaf! We hadden aangegeven niet te willen weten wat het werd en dat deed de mevrouw erg netjes, op het hele filmpje is niks te zien ;) Dus nee, ook wij weten nog steeds niks.... We hebben goed het gezichtje kunnen zien en we denken gezien te hebben dat Bebbetje mama's neusje heeft haha. Ik ga geen foto plaatsen, niet iedereen vind dat leuk om al te zien en we willen nog wel wat dingen voor onszelf houden ;)
Daarna alweer 2e groei-echo met 27 weken. Bebbetje ligt nog steeds heel mooi op schema, positief nieuws dus! Ook deze dag meteen longfunctie en ome H. weer gezien. Longfunctie zakt wel wat, maar niet schrikbarend veel. Mijn longarts maakte zich geen zorgen, hij had het vreemder gevonden als ik nu nog steeds op mijn normale niveau zat. Alles is in ieder geval binnen de grenzen van het normale en wat ze verwachten dus dat is positief nieuws ondanks die lichte daling. Ik kwam nog steeds aan wat erg positief was. Na mijn opname was ik bijna 2 kilo afgevallen dus ik moet er hard aan trekken om weer bij te komen. Dat gaat nu weer de goeie kant op, ik weeg weer bijna 61 kilo.
Afgelopen vrijdag hadden we een afspraak met mijn eigen gynaecoloog F. Het was fijn om eea even met haar door te kunnen spreken. Borstvoeding mag wat haar betreft ook gewoon met mijn medicatie, liefst 1 soort medicatie nog wisselen dus dat ging ome H. nog voor me uitzoeken. Met ome H. ook afgesproken dat ik "parttime" borstvoeding ga geven en aanvul met flesvoeding. Op die manier krijgt onze baby wel moedermelk maar hopen we dat het mij niet teveel uitput en ik het dus ook langer volhoud. Het is erg fijn om te merken hoe alles binnen de verschillende teams in samenspraak, ook met mij en Jacco, gaat. Erg supporting..
De namen zijn we ook uit!!! Heel belangrijk haha en we moeten natuurlijk jongens- én een meisjesnaam hebben :D Ook de geboortekaartjes zijn gekozen en er wordt druk gewerkt aan een proefdruk... Leuk!!!
Deze week doe ik erg rustig aan. Ik merk dat ik een stapje terug moet doen met activiteiten en als je bovenstaande leest lijkt dat ook heel logisch. Toch valt het echt wel mee, dit is een samenvatting over bijna 2 maanden en uiteraard heb ik de hoogte punten eruit gepakt ;) Wel merk ik dat mijn lijf gaat tegensputteren, ik moet 's nachts bijna 5 keer mijn bed uit om te plassen omdat Bebbetje bedenkt dat met zijn/haar hoofd of billen tegen mijn blaas te duwen wel grappig is, en mijn enkels doen aan het eind van de dag niet onder voor die van de poten van Dombo, je weet wel dat vliegende olifantje van Disney ;)
Standaard om een uur of 3 's nachts besluit Bebbetje sinds 1,5 week om wakker te worden en trappel-uurtje te houden. Gevolg: ik lig van 3 tot rustig half 4 4 uur naar het plafond te staren...
Mijn rug begint ook ietwat te protesteren vanwege het vrachtje wat ik meezeul en mijn lijf doet soms gewoon overal zeer. Eerst vond ik dat ik me niet moest aanstellen, dit zijn tenslotte vrij normale zwangerschapskwaaltjes toch...
Mijn gynaecoloog keek me vrijdag aan en benadrukte heel erg dat dat klopt maar dat ze er bij mij wel dubbel zo hard in schoppen vanwege mijn longen, diabetes en dat ik erg veel moeite moet doen om op gewicht te blijven. Ze zei erbij dat mijn lijf in standje 250% staat en dat is keihard werken. Dat doe ik supergoed maar af en toe gas terug moeten nemen is doodnormaal en ook noodzakelijk.... Hm, dat past niet zo in mijn handboekje, maar aan de andere kant voel ik het erg goed als ik geen gas terug neem.
Het zal wel gaan zoals altijd: Door schade en schande word ik wijs. En: al doende leert men. Het gaat me steeds beter af gelukkig...
Ik ben blij dat mensen niet in gaan vullen wat ik wel en niet moet/mag doen. Dat mensen dingen uit handen gaan nemen zonder dat ik erom vraag zeg maar. Ik geef het echt wel aan als ik hulp nodig heb en ik hou er niet van, nooit van gehouden ook, dat mensen voor mij dingen in te moeten vullen of voor mij te moeten denken.
Kenji mag ook niet vergeten worden. De schat is aanhankelijker dan ooit en gelukkig nog steeds niet extra beschermend. Hij kijkt bij alles wat we meenemen naar huis erg nieuwsgierig en hij mag van ons overal zijn neus even in steken. Wandelen gaat ook heel goed, hij trekt absoluut niet meer dankzij zijn tuigje en als ik met hem loop sjokt hij naast me voort en kijkt af en toe om of ik er ook wel aankom haha. Wij maken ons totaal niet druk dat ons monstertje onze kleine straks niet zal accepteren, bezoek moeten we eerder alert op zijn schat ik zo in haha. Gelukkig is dat bij onszelf ook nooit een issue geweest dus ook dat zal onder onze bezielende leiding helemaal goed komen. Soms voelt het moeilijk dat ik minder aandacht kan geven dan hij in mijn ogen verdiend maar ik hoorde wel van verschillende kanten dat ook dat een natuurlijk proces is: als de baby er is zal hij ook aandacht moeten delen en op deze manier kan hij er al een beetje aan wennen...
Morgen ben ik alweer 28 weken zwanger. Officieel het 3e trimester. Wauw, mijlpaal zoveel! Spannend hoor, het komt steeds dichterbij... We hebben er nu al zin in!
Poeh, heel boek he! Inmiddels twee bakjes koffie op? Mooi, kun je nu weer over tot de orde van de dag, tot ik weer zin heb om te schrijven haha...
Als toetje een foto van mezelf met 28 weken:
Liefs!
Nou ja wat hebben we allemaal gedaan na de 20 weken echo...
Maandags hadden we de 20 weken echo waar ik al eerder over schreef. Opluchting overheersde toch bij ons beiden wel. In de auto naar huis zat ik met de echo foto's in mijn hand regelmatig te slikken en in gedachten praatte ik honderduit tegen Bebbetje.
"Zo meneer/mevrouwtje, jij zit wel lekker bij mama he!? Gelukkig groei je goed en mama doet ook haar best om zo fit mogelijk te blijven, blijkbaar pluk jij daar ook de vruchten van. Ze houden je goed in de gaten, fijn toch! Papa en mama zijn vooral heel blij dat alles goed was met je, we kunnen bijna niet wachten tot je bij ons bent!"
Jacco zat ook met een grijns van oor tot oor en we hebben een soort poll op Facebook gehouden en bij vrienden, nadat we vertelden dat we vooral heel dankbaar zijn dat alles gewoon goed was bij de 20 weken echo, wat mensen dachten dat het zou worden. De stand kwam uiteindelijk bíjna gelijk uit met 4 stemmen verschil. 34 mensen denken dat het een jongen wordt tegenover 30 voor een meisje.
We'll see in about 10-12 weeks.....
Een dag later hadden we om 13 uur afgesproken met Toon, Jacco zijn vader. We gingen shoppen bij Babypark in Gouda en we hadden gehoord dat de kinderwagen een cadeau van Toon en Herma was. Wat ontzettend lief en leuk! Wij vonden wel dat hij dan ook gezellig mee moest met kopen dus daar gingen we. We hebben eerst gezellig wat gedronken in het mini restaurantje en daarna met de verkoopster op pad. Uiteraard wisten we al wat we wilden, het ging meer om de praktische uitleg en details ennnnnn het lopen met de kinderwagen door Jacco. Die had dat nog niet echt gedaan. Hij is ook erg makkelijk in en uit te klappen en niet zwaar in gewicht, waar Jacco en Toon het allebei over eens waren: dat is een vereiste! Voor het gemak van Yvonne. Alleen maar pluspunten dus.
Geregeld!
We namen afscheid van Toon, wij gingen alles kopen en Toon moest weer helemaal terug naar Brabant rijden.
Jacco en ik zijn met de verkoopster de hele winkel door gebanjerd. We zijn wel 3,5 uur bezig geweest, en wat was ik moe achteraf! Jacco had het ook aardig gehad maar we waren vooral blij: in 1 middag hadden we alle belangrijke grote dingen gekocht, mét leuke kortingen en alles werd over een week of 6 bij ons thuis bezorgd! Geen gesleep met tasjes omdat we alles in fases haalden, lekker overzichtelijk en het scheelde ook erg veel dat we van veel dingen van tevoren al wisten wat we wilden.
Uiteraard zijn we hierin geen uitzondering, ze vertelden ons bij Babypark dat er meer mensen het zo in 1 keer deden vanwege het gemak. Vaak wel ietsje later dan 19 weken maar dat is natuurlijk voor iedereen persoonlijk. Tja, daar komen gewoon een paar dingen om de hoek kijken:
- Ik ben een control freak, dus wat ik NU af kan hebben wil ik ook NU af hebben.
- Ik kan een ontzettende chaoot zijn en als ik te lang zou wachten was ik bang dat ik de kamer niet op tijd netjes zou hebben of er, veel belangrijker eigenlijk: geen fut meer voor zou hebben.
- Jacco is nú thuis. De planning is/was dat hij pas over 4 a 5 weken weer thuis zou zijn. Dan ben ik ineens 24 weken en we weten gewoon niet hoe lang ik me zo fit blijf voelen. Tel daar een levertijd van 6 weken bij op, dan worden spullen rond mijn 30e week geleverd... Dat vond ik toch wel erg spannend, weet ik veel hoe ik me dan voel?!
Dus dat zou voor mij stress opleveren en we wilden dat het allemaal vooral leuk zou zijn... Nu hadden we rust dat dit in ieder geval lekker geregeld was..
De rest van die week hadden we weinig in de agenda staan, we hebben vooral genoten van elkaar.. Het weekend was wel weer redelijk druk, eten met lieve vrienden waarvan zij 2 weken na mij is uitgerekend van hun Kuiken.. Was erg gezellig én lekker! Leuke ervaringen uitgewisseld, erg gelachen en gekletst over van alles en nog wat.
De dag erna hadden we een gezellige bbq met een groep vrienden. Erug gezellig en ik vond het erg leuk om mijn steeds duidelijkere buik te mogen showen. Iedereen complimenteert me ermee dat ik er geweldig uitzie en hoewel ik er af en toe onzeker over ben, je voelt je soms nou eenmaal eerder een walvis dan een sexy zwangere stralende vrouw, is het super tof om te horen hoe geweldig je eruit ziet.
Die dag werd ook onze muurschildering gemaakt voor de babykamer!! Spannend, wat hadden we ernaar uit gekeken! De week ervoor was de stukadoor al geweest om de muur glad te stucen, Jacco had in de week ervoor het behang er al af gehaald.
Arwt had de eer om iets moois te maken. We hadden hem via Facebook gevonden en vonden het al geshowde werk erg mooi. Op zijn site en Facebook zagen we veel werk van hem met me2you beertjes en forever friends en Winnie the pooh. Super schattig en echt baby kamer waardig. Wij wilden graag iets wat onze kleine over 4-5 jaar ook nog mooi vind en niet te kinderachtig. We kwamen uit op Finding Nemo. Van tevoren had ik wat plaatjes gemaild en die zaterdag was het zover. Het resultaat was geweldig!
Die zondag vertrok Jacco weer naar Noorwegen. Dit keer voor 4 weken zeker dus even slikken. Wel een leuk vooruitzicht: als hij terug kwam had ik écht een hele dikke buik én kon hij waarschijnlijk Bebbetje ook goed voelen bewegen.
De dinsdag erna had ik controle voor mijn longen. Mijn longfunctie was iets minder maar volgens ome H. niet iets om me druk om te maken. Het was zelfs erg logisch omdat ik ineens al iets naar boven ging dragen en de laatste weken aardig gegroeid was. Die week waren er ook nog eens veel pollen en met mijn hooikoorts gaat alles dan toch een beetje dicht zitten. Ik was aangekomen en hoestte helemaal niet en dok hoorde ook helemaal niks op/in mijn longen. Geen reden tot zorg dus en ik zag het cf-team nu eigenlijk elke 4 weken dus als het nog minder zou worden waren we er snel genoeg bij. Ome H. wilde wel zeker zijn dat het geen dalende lijn was die zich doorzette en dat ik me ziek ging voelen terwijl hij over 3 weken op vakantie ging. Dus voor de zekerheid, gewoon om zeker te zijn, wilde hij me over 2 weken alweer terug zien. Een kleine zucht van mijn kant, vooral vanwege al het plannen in de agenda. Ik vond het wel erg fijn om te merken dat ze me zo goed in de gaten hielden. Afspraak gemaakt en weer naar huis.
Een dag en nacht later gebeurde het. Ik kreeg een longbloeding. Gelukkig geen hele grote maar wel groot genoeg om om 2 uur 's nachts met papa naar het ziekenhuis te crossen. De dienstdoende cf arts had ik gesproken en die had gevraagd of ik wilde wachten tot de ochtend of meteen wilde komen. Het mocht allebei. Normaal had ik getwijfeld, nu niet. Ik wilde 200% zeker zijn dat het met Bebbetje ook goed ging en ik wilde geen risico lopen.
De bloeding hield gelukkig snel op maar in het ziekenhuis werd ik flink door de molen gehaald. Het gaat tenslotte niet alleen om mij maar ook om ons kind. Foto werd gemaakt, na gezond tegenstribbelen van mij; is dat écht veilig voor de baby?! De man van de röntgen kende ik nog van mijn embolisatie een paar jaar terug en het plaatsen van PICC-lijnen en hij was degene die me gerust kon stellen.
Ze wilden na persoonlijk overleg met mijn longarts, die arme man hebben ze buiten zijn dienst om wakker gebeld vanwege zwanger in combinatie met cf en ingewikkeld enzo, starten met antibiotica en sowieso volgde een opname. Emboliseren werd ook al genoemd maar daar was ik duidelijk over: er wordt niet ge-emboliseerd zolang ik het bloed niet mijn longen uit kots en zoals het er nu uitzag was het best wel spontaan gestopt.... Antibiotica wilde ik ook niet starten. Het was inmiddels bijna half 5 in de ochtend, ik wilde die paar uur afwachten om te horen wat mijn gynaecoloog erover te zeggen had. De antibiotica die ze voorstelden wist ik van dat er 1 in het eerste trimester niet veilig was en ik zat nu in het tweede trimester maar wist niet of het dan wél kon. Dat wilde ik eerst 200% zeker weten.
Ze probeerden me duidelijk te maken dat mijn gezondheid boven dat van mijn/ons kind ging. Ik heb ze duidelijk gemaakt dat dat best kon wezen maar in mijn ogen er nu geen sprake was van een levensbedreigende situatie en dat ik dan zelf altijd nog beslisrecht had over wat er qua behandeling wel en niet gebeuren zou. En dat, als dat nog niet duidelijk was, ik als zwangere vrouw het leven wat in mij groeit onvoorwaardelijk zou beschermen.
Ik geloof dat die boodschap aangekomen is. Ze hebben me opgehaald van de SEH en naar mijn nieuwe kamer gebracht. Mijn laatste opname was bijna 2 jaar geleden dus ik had de nieuwe afdeling nog niet gezien. De kamer was even wennen maar erg fijn. Een mooi bankje wat omgetoverd kon worden tot slaapbank en een mooie en moderne badkamer. Frisse kleurtjes enzo. Papa is naar huis gegaan en ik heb een beetje gedut. Onmogelijk natuurlijk, ik wilde Jacco nog bellen maar ook weer niet te vroeg.
De lieverd schrok zich natuurlijk kapot en ook al zei ik dat de artsen over 2 uurtjes langs zouden komen met een behandelplan en ik misschien zelfs wel naar huis mocht (what was i thinking?!), Jacco appte me 10 minuten later dat hij 's avonds thuis zou zijn. Fijn!
Ze starten uiteindelijk na overleg met de gynaecoloog met 2 antibiotica waarvan ze me verzekerden dat het echt veilig was en cyklokapron, dat moet, in het kort gezegd, voorkomen dat de bloeding weer opnieuw begint.
Uiteindelijk ben ik 9 dagen gebleven, tot de vrijdag van hemelvaart. Het kamp van de jeugdvereniging werd op deze manier even door mijn neus geboord, wat baalde ik daarvan zeg! Misschien maar goed ook, ik ben er zelf altijd heilig van overtuigd dat het allemaal wel meevalt maar een kamp zo vlak na een longbloeding was waarschijnlijk niet zo'n jofel idee geweest..... Die vrijdag voor ik met ontslag moest moest ik eerst nog een longfunctie blazen en die was net zo hoog als in januari, voor ik zwanger was. Dat verbaasde iedereen ietwat maar het was wel meteen echt duidelijk: er zat geen infectie en de bloeding was echt veroorzaakt door de zwangerschap.
Hoe dat zit? Het is een complicatie die kán gebeuren maar het hoeft niet. Gezonde zwangere vrouwen krijgen wel eens spontaan een bloedneus, dit wordt waarschijnlijk veroorzaakt doordat slijmvliezen gevoeliger en kwetsbaarder zijn door oa invloed van hormonen tijdens een zwangerschap. Bovendien stroomt er ruim een liter bloed meer door je lijf dan wanneer je niet zwanger bent, soms zelfs 1,5 liter meer! Doordat dat sneller door je lijf gepompt wordt komt er meer druk op de vaatwandjes te staan. Dit heeft niks te maken met een hoge bloeddruk overigens, het gaat er gewoon echt om dat het bloed sneller en met grotere hoeveelheid door je lijf raast. Door die druk op de vaatwandjes kan een klein zwak plekje al kapot gaan met mini bloeding tot gevolg. Als er een iets grotere zwakke plek kapot gaat heb je een iets grotere bloeding. Vandaar dus dat dit kan gebeuren bij een cf-er die zwanger is, in de longen heb je toch altijd meer kans op zwakke plekjes. Normaal gesproken hangt een longbloeding vaak samen met verslechtering of een infectie, bij cf en zwangerschap hoeft dat dus niet. De reden dat ik toch met antibiotica behandeld ben is om te voorkomen dat ik een infectie kreeg, bijvoorbeeld door restjes bloed die in mijn longen achter waren gebleven oid.
Mijn moeder kwam die vrijdag, nadat ik thuis was gekomen en eerst met Jacco naar de markt was geweest, spontaan op de koffie. Best apart, ik heb een heeeeeeeel prima band met mijn ouders namelijk maar ze zullen nooit zomaar ineens op de stoep staan. Wel erg gezellig! Dus even zitten babbelen en koffie gedronken waarbij ze vroeg of ik al boven geweest was. Ik vond het geen gekke vraag, ik wist dat Jacco samen met Liesbeth aan het schilderen was geweest op de babykamer en dat hij mooie afwerk sierlijsten gemaakt had langs de plafondranden. Ik vond zomaar de trap beklimmen zonder verder doel alleen even een stapje te ver, de frisse buitenlucht is na een week ziekenhuis toch altijd vermoeiend. Of misschien is et sowieso vermoeiend als je pas om 4 uur Waddinxveen binnen rijd en dan per se nog naar de markt wil en boodschappen gaat doen.... Dat terzijde...
tegen de avond dwong Jacco me om op de bank te gaan liggen terwijl hij even een rondje met Kenji ging doen. Die lieve doerak ging helemaal door het lint toen ik thuis kwam. Scheetje, ik had hem ook gemist! Tijdens het wandelingetje van Jacco wilde ik ineens toch naar boven om de geschilderde muren en de lijstjes te bekijken. Wel zo leuk voor Jacco ook dat zijn werk beloond wordt met een enthousiaste vriendin toch.. Dus besteeg ik de trap. Liep naar de babykamer.. Opende de deur... En mijn adem stokte.. Alle meubeltjes stonden er!!! Ik wist niet wat ik zag!! Ik hoorde vaag de voordeur open gaan en Jacco roepen waar ik was. Ik kreeg er een schor `boven` uit gekrast en ik draaide me om. Ik zag een blij en ondeugend en nieuwsgierig koppie boven de trap uitsteken. Ik was zooooo blij!
Wat bleek nou. Die woensdag was ik in mezelf een beetje boos op Jacco want hij zou rond 18 uur bij mij zijn in het ziekenhuis en ik had bedacht dat we wel eten konden bestellen. Jacco kwam maar niet maar ik had mijn bestelde ziekenhuis eten niet opgegeten want we gingen bestellen. Om 18.30 kwam hij ein-de-lijk aan en toen moesten we nog bestellen en dan gaf hij ook nog vage antwoorden over boodschappen doen toen ik vroeg waar hij gebleven was! Ik liet het maar voor wat het was, hij had het druk zat...
In werkelijkheid had hij Babypark gebeld, uitgelegd wat de situatie was en dat hij als verrassing de meubeltjes graag in elkaar zou willen hebben staan. Ze hebben alles eraan gedaan om te zorgen dat dat lukte dus woensdag kon hij, drie weken eerder dan eigenlijk afgesproken, de meubeltjes in ieder geval ophalen! Samen met Liesbeth heeft hij het allemaal in elkaar gezet en donderdag heeft hij samen met mijn schoonzus Mandy de kamer gepoetst. Tadaaaaaaa! Zoooo gave verrassing!
De weken erna heb ik nog verschillende controles gehad, cf-APK, diabetes-zwangeren poli en de eerste groei-echo.
De CF-APK was weer een gigantische verrassing op zichzelf.. De laatste keer dat ik zó hoog had geblazen was in augustus 2013 geweest. En nu was ik 23 weken zwanger! Bizar! Zo kan het dus ook, het is niet gezegd dat er allerlei complicaties plaats moeten vinden als je cf hebt en zwanger bent ;) Dat bewees deze longfunctie maar weer. Diabetes zwangeren poli was ook prima, pompstanden weer aangepast want vanaf week 22 waren mijn suikers ineens onverklaarbaar hoger gegaan. Voor mij onverklaarbaar want de diabetes verpleegkundige kon het heel goed uitleggen: de baby gaat nu weer flink groeien en daardoor heb jij meer insuline nodig omdat je ook meer moet eten. Door invloed van hormonen gaan je suikers dan omhoog. Of zoiets ;) Ingewikkeld verhaal in ieder geval waarvan ik blij was dat zij precies wist wat ze deed. Pompstanden waren aangepast en een week later zag ik al duidelijk verbetering. Jeuj!
De arts-assistent zei dat ik niet rustiger aan kon doen dan ik al deed dus dat het prima ging maar ik had de afgelopen weken af en toe pijnlijke harde buiken. Op het moment dat ik daar last van heb moet ik gewoon even rustig gaan zitten en alles wat ik doe moet ik doseren over de week verdeeld. Een klein stapje terug dus in de agenda vulling..
De groei-echo ging prima: onze baby is een mooi gemiddeld kindje. Zegt nog niks, als het klein óf groot was was het ook prima, zolang de curve gedurende de andere groei-echo's maar dezelfde mooie stijgende lijn laten zien in een mooi boogje.
Liesbeth en ik zijn ook nog naar de EO-Jongerendag in het Gelredome in Arnhem geweest. Samen met nog 27000 jongeren overigens. Wat gaaf en gezellig en wat was het weer mooi! Echt een mooi dagje en genoten! Ik vond de muziek qua volume wel erg hard staan maar gelukkig waren we voorbereid: we hadden allebei oordopjes meegenomen ;)
Een week later had ik een afspraak voor het Verpleegkundig zwangeren spreekuur. Eigenlijk net zoiets als wat de verloskundige normaal allemaal bespreekt tijdens je zwangerschap over de bevalling, cursussen, voeding, voorbereiding en informatie over pijnbestrijding tijdens de bevalling en wat staat je te wachten als het een keizersnede zou worden enz enz. Interessant en waardevol maar het meeste wist ik eigenlijk al wel..
21 juni was CFBD. CF Beach Dance. Wat was het weer cool en goed verzorgd en relaxed en gezellig en whaaaaaaa met alle Cysters and Fibrothers en allemaal leuke en lieve mensen! Ik was samen met Liesbeth en Mandy en Esmé en wauw wat was alles goed verzorgd! Chapeau voor de vele vrijwilligers en Veronica en Krijn wil ik toch ook even speciaal noemen omdat mede dankzij hem alle mensen die dat wilden gratis in een prachtig hotel konden overnachten met ontbijt erbij... Geweldig! Wij verbleven in het Carlton Ambassador Hotel in Den Haag..... Nou, google het maar eens en bekijk de site goed, dan zijn woorden niet meer nodig denk ik. Wat was het luxe en gaaf en mooi! Genieten met een grote G!
Daarna was het alweer sponsordiner tijd bij restaurant De Drie Meiden om geld in te zamelen voor de NCFS. Heerlijk gegeten en gezellig gehad en wat een hoop mensen hadden zich opgegeven! Mandy had de organisatie op zich genomen met de Drie Meiden en wauw wat was het goed geregeld!
De week erna was het collecte week voor de NCFS in Waddinxveen. Mandy en ik hebben met vallen en opstaan het dit jaar voor het eerst zelf georganiseerd en wat was het af en toe stressen en druk. Maar aan het eind van het liedje, en van de week, hebben we een fantastisch bedrag opgehaald en mogen we ontzettend blij en dankbaar zijn met zoveel inzet van alle vrijwilligers die gelopen hebben...
26 juni werden alle spullen van Babypark geleverd. Op wat fouten na die ondertussen opgelost worden was alles compleet en is het kamertje en alle spullen nu echt klaar. Gaaf! De box staat al, kan Kenji ook vast wennen aan dat gekke ding in de kamer ;)
Alles samen met Jacco uitgepakt want die was eerder klaar in Noorwegen dus was al eerder in Nederland en lekker genoten van alle nieuwe spulletjes. Kleertjes en spullen zijn allemaal gewassen en gestreken dus hangt netjes in de kast te wachten tot onze kleine er klaar voor is...
Inmiddels begon ik last te krijgen van pijntjes en dingetjes.. Inmiddels ben ik in de week van 1 juli beland met schrijven en ik ben op dat moment toch al 26 weken zwanger. Al bijna bij ons 3e trimester! Jacco had opdracht gegeven, jaja onder dwang, om een massage te regelen voor mezelf. Gewoon om te ontspannen. Stiekem maak ik me toch steeds druk of alles wel goed gaat en mijn lichaam werkt dan niet mee, alles verkrampt. Die dinsdag had ik dus een heerlijke ontspannen massage van een ruim uur en man, wat een heerlijkheid! Genoten heb ik en ik voelde echt dat mijn lijf het kon gebruiken.
Ik had dan ook weer een verrassing voor Jacco. Omdat hij er vaak niet is met echo's enzo ziet hij Bebbetje lang niet zo vaak als ik. Hij ziet wel de foto's en zegt het niet zo erg te vinden maar ik kon me zomaar indenken dat hij het vast wel eens jammer vond er niet bij te kunnen zijn. Dus had ik geregeld dat we in Delft een 4d echo gingen laten maken. We hebben ons Bebbetje in 4d gezien! Wauw, gaaf! We hadden aangegeven niet te willen weten wat het werd en dat deed de mevrouw erg netjes, op het hele filmpje is niks te zien ;) Dus nee, ook wij weten nog steeds niks.... We hebben goed het gezichtje kunnen zien en we denken gezien te hebben dat Bebbetje mama's neusje heeft haha. Ik ga geen foto plaatsen, niet iedereen vind dat leuk om al te zien en we willen nog wel wat dingen voor onszelf houden ;)
Daarna alweer 2e groei-echo met 27 weken. Bebbetje ligt nog steeds heel mooi op schema, positief nieuws dus! Ook deze dag meteen longfunctie en ome H. weer gezien. Longfunctie zakt wel wat, maar niet schrikbarend veel. Mijn longarts maakte zich geen zorgen, hij had het vreemder gevonden als ik nu nog steeds op mijn normale niveau zat. Alles is in ieder geval binnen de grenzen van het normale en wat ze verwachten dus dat is positief nieuws ondanks die lichte daling. Ik kwam nog steeds aan wat erg positief was. Na mijn opname was ik bijna 2 kilo afgevallen dus ik moet er hard aan trekken om weer bij te komen. Dat gaat nu weer de goeie kant op, ik weeg weer bijna 61 kilo.
Afgelopen vrijdag hadden we een afspraak met mijn eigen gynaecoloog F. Het was fijn om eea even met haar door te kunnen spreken. Borstvoeding mag wat haar betreft ook gewoon met mijn medicatie, liefst 1 soort medicatie nog wisselen dus dat ging ome H. nog voor me uitzoeken. Met ome H. ook afgesproken dat ik "parttime" borstvoeding ga geven en aanvul met flesvoeding. Op die manier krijgt onze baby wel moedermelk maar hopen we dat het mij niet teveel uitput en ik het dus ook langer volhoud. Het is erg fijn om te merken hoe alles binnen de verschillende teams in samenspraak, ook met mij en Jacco, gaat. Erg supporting..
De namen zijn we ook uit!!! Heel belangrijk haha en we moeten natuurlijk jongens- én een meisjesnaam hebben :D Ook de geboortekaartjes zijn gekozen en er wordt druk gewerkt aan een proefdruk... Leuk!!!
Deze week doe ik erg rustig aan. Ik merk dat ik een stapje terug moet doen met activiteiten en als je bovenstaande leest lijkt dat ook heel logisch. Toch valt het echt wel mee, dit is een samenvatting over bijna 2 maanden en uiteraard heb ik de hoogte punten eruit gepakt ;) Wel merk ik dat mijn lijf gaat tegensputteren, ik moet 's nachts bijna 5 keer mijn bed uit om te plassen omdat Bebbetje bedenkt dat met zijn/haar hoofd of billen tegen mijn blaas te duwen wel grappig is, en mijn enkels doen aan het eind van de dag niet onder voor die van de poten van Dombo, je weet wel dat vliegende olifantje van Disney ;)
Standaard om een uur of 3 's nachts besluit Bebbetje sinds 1,5 week om wakker te worden en trappel-uurtje te houden. Gevolg: ik lig van 3 tot rustig half 4 4 uur naar het plafond te staren...
Mijn rug begint ook ietwat te protesteren vanwege het vrachtje wat ik meezeul en mijn lijf doet soms gewoon overal zeer. Eerst vond ik dat ik me niet moest aanstellen, dit zijn tenslotte vrij normale zwangerschapskwaaltjes toch...
Mijn gynaecoloog keek me vrijdag aan en benadrukte heel erg dat dat klopt maar dat ze er bij mij wel dubbel zo hard in schoppen vanwege mijn longen, diabetes en dat ik erg veel moeite moet doen om op gewicht te blijven. Ze zei erbij dat mijn lijf in standje 250% staat en dat is keihard werken. Dat doe ik supergoed maar af en toe gas terug moeten nemen is doodnormaal en ook noodzakelijk.... Hm, dat past niet zo in mijn handboekje, maar aan de andere kant voel ik het erg goed als ik geen gas terug neem.
Het zal wel gaan zoals altijd: Door schade en schande word ik wijs. En: al doende leert men. Het gaat me steeds beter af gelukkig...
Ik ben blij dat mensen niet in gaan vullen wat ik wel en niet moet/mag doen. Dat mensen dingen uit handen gaan nemen zonder dat ik erom vraag zeg maar. Ik geef het echt wel aan als ik hulp nodig heb en ik hou er niet van, nooit van gehouden ook, dat mensen voor mij dingen in te moeten vullen of voor mij te moeten denken.
Kenji mag ook niet vergeten worden. De schat is aanhankelijker dan ooit en gelukkig nog steeds niet extra beschermend. Hij kijkt bij alles wat we meenemen naar huis erg nieuwsgierig en hij mag van ons overal zijn neus even in steken. Wandelen gaat ook heel goed, hij trekt absoluut niet meer dankzij zijn tuigje en als ik met hem loop sjokt hij naast me voort en kijkt af en toe om of ik er ook wel aankom haha. Wij maken ons totaal niet druk dat ons monstertje onze kleine straks niet zal accepteren, bezoek moeten we eerder alert op zijn schat ik zo in haha. Gelukkig is dat bij onszelf ook nooit een issue geweest dus ook dat zal onder onze bezielende leiding helemaal goed komen. Soms voelt het moeilijk dat ik minder aandacht kan geven dan hij in mijn ogen verdiend maar ik hoorde wel van verschillende kanten dat ook dat een natuurlijk proces is: als de baby er is zal hij ook aandacht moeten delen en op deze manier kan hij er al een beetje aan wennen...
Morgen ben ik alweer 28 weken zwanger. Officieel het 3e trimester. Wauw, mijlpaal zoveel! Spannend hoor, het komt steeds dichterbij... We hebben er nu al zin in!
Poeh, heel boek he! Inmiddels twee bakjes koffie op? Mooi, kun je nu weer over tot de orde van de dag, tot ik weer zin heb om te schrijven haha...
Als toetje een foto van mezelf met 28 weken:
Liefs!
maandag 12 mei 2014
20 weken echo.. maar met zwangerschap van ongeveer 19 weken ;) ...
Ik had al een paar dagen minder/slecht geslapen. Zenuwen en onrust voerden onbewust de boventoon.
Het was donderdag en ik mocht weer op de combinatie poli voor zwangeren en diabetes komen. Alles was perfect, ik was aangekomen in kg's en mijn bloeddruk was ook top. Ik woog 59.1 kilo en de keer ervoor was het nog 58. De kilo's zien ze graag vanwege mijn CF en de bloeddruk is door mijn diabetes een belangrijke om in de gaten te blijven houden. De kilo's moet ik vooral nu, in deze fase, goed opsparen en goed eten is daarbij dus heel belangrijk.
Naarmate de zwangerschap vordert zal ik snel dikker worden en daarmee kán, hoeft dus niet, de eetlust een stuk minder worden. De ruimte in je maag wordt sowieso wat kleiner dus kleinere porties is ook belangrijk, maar er zijn verschillende factoren waardoor het ook bij gezonde vrouwen gewoon zo is dat je minder eet. Kilo's erbij krijgen is dan dus niet meer zo waarschijnlijk en ik kan alle extra's gebruiken. Mooi dus dat ik weer een ruime kilo aangekomen was in een kleine maand tijd.
Mijn diabetes hebben we weer wat pomp standen voor aangepast want dat liep nog niet helemaal lekker. Het lijf was "lekker" gek aan het doen.
Er was veel tijd en ruimte om vragen te stellen toen ik eenmaal bij de arts-assistent zat, dus dat heb ik natuurlijk ook gedaan. Voor mij was een van de belangrijkste of borstvoeding een optie was. Zelf wil ik het heel graag maar als het niet kan, bijvoorbeeld door mijn medicatie of eigen conditie, dan houdt het op. Maar ik wil wél dat er serieus naar gekeken wordt. Ze verzekerde me dat het geen probleem hóeft te zijn maar ze ging het navragen en kwam daar later nog op terug. Fijn!
Ook heb ik wat praktische vragen gesteld waar ik ook praktische antwoorden op terug kreeg. Top natuurlijk.
Verder heb ik op het moment 'last' van bandenpijn en rugpijn.
Ik ben nog niet op de helft maar draag redelijk naar voren en ik ben gewoon niet zo groot en breed gebouwd. Hoe ik me voel? Fantastisch, maar het is wel een paar kilo wat er bij komt. En gezien hoe mijn hele lichaam er nu uitziet, zijn die ruime 5 kilo sinds ik zwanger ben echt toegevoegd aan mijn buik. De rugpijn is niet veel aan te doen behalve pijnstilling en extra goed op mijn houding letten. Gelukkig had de fysio daar thuis ook al op in gespeeld maar feitelijk kon zij vrij weinig opmerken over mijn houding, die was gewoon prima.
Je spieren en banden en alles "verweekt" ook tijdens de zwangerschap, het wordt allemaal wat slapper dus. Daardoor krijgen sommige mensen wat sneller klachten waar ze daarvoor helemaal geen last van hadden.
Ik heb ook een klein beetje last van mijn ene heup bijvoorbeeld. Niks ernstigs, ik voel hem gewoon soms ineens als ik een trap beklim bijv. De arts-assistent zei dat tegenwoordig al snel "ohhhh bekkeninstabiliteit" geroepen wordt, vaak volledig onterecht. Je spieren en pezen worden slapper, dus het is best logisch dat sommige dingen 'gevoeliger' zijn. Uiteraard moet het wel te doen zijn en ze adviseerde om zo nodig op regelmatige basis paracetamol te nemen. Anders kan het zijn dat je uit automatisme een verkeerde, comfortabelere, houding gaat aannemen die vervolgens weer nadelen heeft voor andere lichaamsonderdeeltjes. Het kan ook nog uitstraling zijn van mijn bandenpijn...
Dusssss. Banden pijntjes. Wat is dat? Nou ja, hoort er gewoon bij hoor en ik klaag er ook liever niet over maar het is nou eenmaal niet alléen rozengeur en maneschijn. Daarom benoem ik het wel even.
Je hebt verschillende banden die er bijvoorbeeld voor zorgen dat de baarmoeder op zijn plek gehouden wordt. Niet onbelangrijk natuurlijk. Door de zwangerschap groeit je baarmoeder in een bepaalde fase vrij rap en dan worden die banden flink opgerekt. Bandenpijn kan helemaal geen kwaad voor mijzelf of Bebbetje, maar is wel heel vervelende. Het zijn een soort hele scherpe steken aan de beide zijkanten van mijn buik die vooral bij onverwachtse bewegingen of bukken opkomt. Gelukkig gaat het ook snel weer weg, maar het is best scherpe pijn. Dat maakt eigenlijk dat ik het nu helemáál niet kan hebben als iemand onverwachts aan mijn buik wil zitten. Die pijn kan ook nog op andere plekken zitten, maar hier heb ik zelf dus last van.
Het is ontzettend fijn om met mijn warme vlakke handen langzaam over mijn buik te wrijven, dus als je me ooit zo ziet staan: het is niet dat ik aanstelleritis-achtige bewegingen maak om duidelijk te maken dat ik zwanger ben óf dat het lijkt dat ik op een vrij overdreven manier contact probeer te maken met het kind oid, nee het is gewoon super comfortabel tegen de pijn. Overigens zie je veel zwangere vrouwen die bewegingen maken. Ook hiervoor mag ik paracetamol slikken maar ik vind dat zelf helemaal niet zo nodig. Het is allemaal tijdelijk, hooguit een paar maanden, en ik slik al genoeg troep. Bovendien is het niet schadelijk dus ik zal het wel overleven dacht ik zo.
Het hartje heb ik ook weer gehoord, heel hard dus Bebbetje deed goed zijn/haar best. Fijn! Blijft een fantastisch geluid en een extra bevestiging dat Bebbetje het goed doet.
Ik hoorde van de arts-assistent dat ik niet al 4 weken na de 20 weken echo terug hoefde te komen, dat was veel te snel. Je kon dan nog weinig meten waar je ook wat mee kon. 8 weken na de 20 weken echo was vroeg zat. Nou ja, prima toch, zij zullen het wel weten.
Bij de balie afspraken gemaakt, meteen voor over ongeveer 8 weken voor de groei-echo. Kwam wel goed uit want de agenda was op de gynaecologie al redelijk vol en nu kon ik het tenminste nog combineren met een poli-bezoek.
Zaterdag was Jacco weer gezellig thuis! Heeeeeerlijk! Gezellig weekend gehad met vrienden en gezelligheid en zondag met zus erbij beetje aangerommeld terwijl Jacco een dagje ging duiken.
Maandag. 20 weken echo. Ik ben "pas" 18 weken en 6 dagen, dus is dat niet al te vroeg? Nee hoor, ze doen het tegenwoordig vaker iets eerder en omdat ik behoorlijk smal gebouwd ben verwachtte de gynaecoloog dat het allemaal al wel duidelijk te zien was. En daar kwam bij dat alles wat niet te zien was, dan wel over een paar weken gecontroleerd kon worden bij de groei-echo.
Ik voelde me toch redelijk gespannen, last van mijn maag en had nergens echt zin in om te ontbijten. Eerst moest ik in de ochtend nog naar de fysio, dat was wel fijn vanwege mijn rugpijn.
Daarna op naar Den Haag met Jacco.
We waren lekker op tijd dus nog even een bakje koffie in de hal bij de "espresso-bar". Klinkt luxe he, het is ook best een gezellig hoekje. Ons daarna melden op de poli gyn en wegen en bloeddruk. Ook al was ik afgelopen donderdag al geweest, gewoon altijd doen is de afspraak. Wat schetst mijn verbazing: 60.8 kilo! Sinds 4 dagen geleden dus ruim 1,7 kilo aangekomen :o Ik keek stomverbaasd maar de dokters-assistent stelde ons een soort gerust: je baby kan maar net een groeispurt maken. Bovendien wist ik nog van de vorige keer dat ze ook kijken naar je bloeddruk en of je vocht vasthoud en dat was niet zo.
Ik ben gewoon een dikke aan het worden!
Daarna even wachten en ik mocht mee. Alwéer naar de wc, mijn blaas maakte overuren. Zenuwen?
De dame die de echo maakte legde veel uit en nam uitgebreid de tijd voor ons. We/ik vroegen haar het hemd van het lijf en wat was ons kindje mooi! Alles zat erop en eraan, 10 vingers en teentjes konden we ook allemaal zien, en alles lag netjes op schema qua groei. Hartje, nieren, maag, hersenen, hoofd, rug en gezichtje was allemaal goed zover ze dat allemaal kon zien. Ze zei er ook heel duidelijk bij dat deze echo géen garantie was dat er níets aan de hand was. 100% zeker ben je nooit, sommige dingen zie je ook gewoon niet op een echo. We snapten waarom ze het zei maar de dingen die ze wél konden zien waren in ieder geval allemaal goed!!! Wauw, wat een wonder he!
We weten niet wat 'het' wordt. Dat willen we graag verrassing hebben voor onszelf en dus ook voor anderen. Raden mag, dat vinden we leuk om te zien wat anderen denken, maar we weten het écht niet..
We moesten van de echoscopist een afspraak maken voor over 4 weken voor een groei-echo. Die van 8 weken mochten we laten staan want die moest toch óok, maar ze wilde me over 4 weken weer zien. Omdat ik klein ben en ze legde uit dat je dan een duidelijkere lijn kan uittekenen qua curve en vanwege mijn eigen grootte wilde ze me gewoon extra checken. Ergens wel opgelucht aangezien dit ook klopte met wat onze gyn zelf had gezegd qua tijdsspanne van echo's. Controlfreak, i know!!
Ze feliciteerde ons met de goede uitslag, en daar gingen we weer, op naar huis. Met een hele lading nieuwe foto's van Bebbetje, én een ontzettend dankbaar en gelukzalig gevoel rijker...
Het was donderdag en ik mocht weer op de combinatie poli voor zwangeren en diabetes komen. Alles was perfect, ik was aangekomen in kg's en mijn bloeddruk was ook top. Ik woog 59.1 kilo en de keer ervoor was het nog 58. De kilo's zien ze graag vanwege mijn CF en de bloeddruk is door mijn diabetes een belangrijke om in de gaten te blijven houden. De kilo's moet ik vooral nu, in deze fase, goed opsparen en goed eten is daarbij dus heel belangrijk.
Naarmate de zwangerschap vordert zal ik snel dikker worden en daarmee kán, hoeft dus niet, de eetlust een stuk minder worden. De ruimte in je maag wordt sowieso wat kleiner dus kleinere porties is ook belangrijk, maar er zijn verschillende factoren waardoor het ook bij gezonde vrouwen gewoon zo is dat je minder eet. Kilo's erbij krijgen is dan dus niet meer zo waarschijnlijk en ik kan alle extra's gebruiken. Mooi dus dat ik weer een ruime kilo aangekomen was in een kleine maand tijd.
Mijn diabetes hebben we weer wat pomp standen voor aangepast want dat liep nog niet helemaal lekker. Het lijf was "lekker" gek aan het doen.
Er was veel tijd en ruimte om vragen te stellen toen ik eenmaal bij de arts-assistent zat, dus dat heb ik natuurlijk ook gedaan. Voor mij was een van de belangrijkste of borstvoeding een optie was. Zelf wil ik het heel graag maar als het niet kan, bijvoorbeeld door mijn medicatie of eigen conditie, dan houdt het op. Maar ik wil wél dat er serieus naar gekeken wordt. Ze verzekerde me dat het geen probleem hóeft te zijn maar ze ging het navragen en kwam daar later nog op terug. Fijn!
Ook heb ik wat praktische vragen gesteld waar ik ook praktische antwoorden op terug kreeg. Top natuurlijk.
Verder heb ik op het moment 'last' van bandenpijn en rugpijn.
Ik ben nog niet op de helft maar draag redelijk naar voren en ik ben gewoon niet zo groot en breed gebouwd. Hoe ik me voel? Fantastisch, maar het is wel een paar kilo wat er bij komt. En gezien hoe mijn hele lichaam er nu uitziet, zijn die ruime 5 kilo sinds ik zwanger ben echt toegevoegd aan mijn buik. De rugpijn is niet veel aan te doen behalve pijnstilling en extra goed op mijn houding letten. Gelukkig had de fysio daar thuis ook al op in gespeeld maar feitelijk kon zij vrij weinig opmerken over mijn houding, die was gewoon prima.
Je spieren en banden en alles "verweekt" ook tijdens de zwangerschap, het wordt allemaal wat slapper dus. Daardoor krijgen sommige mensen wat sneller klachten waar ze daarvoor helemaal geen last van hadden.
Ik heb ook een klein beetje last van mijn ene heup bijvoorbeeld. Niks ernstigs, ik voel hem gewoon soms ineens als ik een trap beklim bijv. De arts-assistent zei dat tegenwoordig al snel "ohhhh bekkeninstabiliteit" geroepen wordt, vaak volledig onterecht. Je spieren en pezen worden slapper, dus het is best logisch dat sommige dingen 'gevoeliger' zijn. Uiteraard moet het wel te doen zijn en ze adviseerde om zo nodig op regelmatige basis paracetamol te nemen. Anders kan het zijn dat je uit automatisme een verkeerde, comfortabelere, houding gaat aannemen die vervolgens weer nadelen heeft voor andere lichaamsonderdeeltjes. Het kan ook nog uitstraling zijn van mijn bandenpijn...
Dusssss. Banden pijntjes. Wat is dat? Nou ja, hoort er gewoon bij hoor en ik klaag er ook liever niet over maar het is nou eenmaal niet alléen rozengeur en maneschijn. Daarom benoem ik het wel even.
Je hebt verschillende banden die er bijvoorbeeld voor zorgen dat de baarmoeder op zijn plek gehouden wordt. Niet onbelangrijk natuurlijk. Door de zwangerschap groeit je baarmoeder in een bepaalde fase vrij rap en dan worden die banden flink opgerekt. Bandenpijn kan helemaal geen kwaad voor mijzelf of Bebbetje, maar is wel heel vervelende. Het zijn een soort hele scherpe steken aan de beide zijkanten van mijn buik die vooral bij onverwachtse bewegingen of bukken opkomt. Gelukkig gaat het ook snel weer weg, maar het is best scherpe pijn. Dat maakt eigenlijk dat ik het nu helemáál niet kan hebben als iemand onverwachts aan mijn buik wil zitten. Die pijn kan ook nog op andere plekken zitten, maar hier heb ik zelf dus last van.
Het is ontzettend fijn om met mijn warme vlakke handen langzaam over mijn buik te wrijven, dus als je me ooit zo ziet staan: het is niet dat ik aanstelleritis-achtige bewegingen maak om duidelijk te maken dat ik zwanger ben óf dat het lijkt dat ik op een vrij overdreven manier contact probeer te maken met het kind oid, nee het is gewoon super comfortabel tegen de pijn. Overigens zie je veel zwangere vrouwen die bewegingen maken. Ook hiervoor mag ik paracetamol slikken maar ik vind dat zelf helemaal niet zo nodig. Het is allemaal tijdelijk, hooguit een paar maanden, en ik slik al genoeg troep. Bovendien is het niet schadelijk dus ik zal het wel overleven dacht ik zo.
Het hartje heb ik ook weer gehoord, heel hard dus Bebbetje deed goed zijn/haar best. Fijn! Blijft een fantastisch geluid en een extra bevestiging dat Bebbetje het goed doet.
Ik hoorde van de arts-assistent dat ik niet al 4 weken na de 20 weken echo terug hoefde te komen, dat was veel te snel. Je kon dan nog weinig meten waar je ook wat mee kon. 8 weken na de 20 weken echo was vroeg zat. Nou ja, prima toch, zij zullen het wel weten.
Bij de balie afspraken gemaakt, meteen voor over ongeveer 8 weken voor de groei-echo. Kwam wel goed uit want de agenda was op de gynaecologie al redelijk vol en nu kon ik het tenminste nog combineren met een poli-bezoek.
Zaterdag was Jacco weer gezellig thuis! Heeeeeerlijk! Gezellig weekend gehad met vrienden en gezelligheid en zondag met zus erbij beetje aangerommeld terwijl Jacco een dagje ging duiken.
Maandag. 20 weken echo. Ik ben "pas" 18 weken en 6 dagen, dus is dat niet al te vroeg? Nee hoor, ze doen het tegenwoordig vaker iets eerder en omdat ik behoorlijk smal gebouwd ben verwachtte de gynaecoloog dat het allemaal al wel duidelijk te zien was. En daar kwam bij dat alles wat niet te zien was, dan wel over een paar weken gecontroleerd kon worden bij de groei-echo.
Ik voelde me toch redelijk gespannen, last van mijn maag en had nergens echt zin in om te ontbijten. Eerst moest ik in de ochtend nog naar de fysio, dat was wel fijn vanwege mijn rugpijn.
Daarna op naar Den Haag met Jacco.
We waren lekker op tijd dus nog even een bakje koffie in de hal bij de "espresso-bar". Klinkt luxe he, het is ook best een gezellig hoekje. Ons daarna melden op de poli gyn en wegen en bloeddruk. Ook al was ik afgelopen donderdag al geweest, gewoon altijd doen is de afspraak. Wat schetst mijn verbazing: 60.8 kilo! Sinds 4 dagen geleden dus ruim 1,7 kilo aangekomen :o Ik keek stomverbaasd maar de dokters-assistent stelde ons een soort gerust: je baby kan maar net een groeispurt maken. Bovendien wist ik nog van de vorige keer dat ze ook kijken naar je bloeddruk en of je vocht vasthoud en dat was niet zo.
Ik ben gewoon een dikke aan het worden!
Daarna even wachten en ik mocht mee. Alwéer naar de wc, mijn blaas maakte overuren. Zenuwen?
De dame die de echo maakte legde veel uit en nam uitgebreid de tijd voor ons. We/ik vroegen haar het hemd van het lijf en wat was ons kindje mooi! Alles zat erop en eraan, 10 vingers en teentjes konden we ook allemaal zien, en alles lag netjes op schema qua groei. Hartje, nieren, maag, hersenen, hoofd, rug en gezichtje was allemaal goed zover ze dat allemaal kon zien. Ze zei er ook heel duidelijk bij dat deze echo géen garantie was dat er níets aan de hand was. 100% zeker ben je nooit, sommige dingen zie je ook gewoon niet op een echo. We snapten waarom ze het zei maar de dingen die ze wél konden zien waren in ieder geval allemaal goed!!! Wauw, wat een wonder he!
We weten niet wat 'het' wordt. Dat willen we graag verrassing hebben voor onszelf en dus ook voor anderen. Raden mag, dat vinden we leuk om te zien wat anderen denken, maar we weten het écht niet..
We moesten van de echoscopist een afspraak maken voor over 4 weken voor een groei-echo. Die van 8 weken mochten we laten staan want die moest toch óok, maar ze wilde me over 4 weken weer zien. Omdat ik klein ben en ze legde uit dat je dan een duidelijkere lijn kan uittekenen qua curve en vanwege mijn eigen grootte wilde ze me gewoon extra checken. Ergens wel opgelucht aangezien dit ook klopte met wat onze gyn zelf had gezegd qua tijdsspanne van echo's. Controlfreak, i know!!
Ze feliciteerde ons met de goede uitslag, en daar gingen we weer, op naar huis. Met een hele lading nieuwe foto's van Bebbetje, én een ontzettend dankbaar en gelukzalig gevoel rijker...
donderdag 10 april 2014
APK dag... Dag? Ja, hele grote beurt
Vandaag mocht ik op controle. Wat voor controle? Nou, de hele bubs.
Alles. Grote APK.
APK noem ik mijn controles altijd. Algemene Periodieke Keuring, het dekt precies de lading. En dan hopen dat ze allemaal zo tevreden zijn dat ik weer APK goed gekeurd ben.
Deze keer was het CF-poli, diab-zwangeren poli en de gynaecoloog. Als kleine bonus mocht ik ook bij de Verloskundige langs.
Altijd weer spannend, zeker in deze periode. Ik voel me goed, mijn buik groeit (overduidelijk!!) en ik heb heel veel energie, veel meer dan ik gewend was/ben. Maar of dat ook betekend dat de cijfers er net zo over denken is wel iets anders. Soms bedriegt mijn lichaamstaal me en bleek in het verleden wel eens dat mijn longfunctie toch flink gezakt was of dat ik tóch wat kilootjes onderweg verloren was.
Dusssssss, afwachten allemaal.
Ik mocht als eerste naar de zwangeren poli. Bewust had ik ervoor gekozen om alleen te gaan, het was nogal een volle dag en ik vermaak me alleen ook prima. Nu kon ik alles in mijn eigen tempo doen en eigenlijk beviel dat idee me wel toen ik van huis wegreed. Om 10 uur al want om 11 uur moest ik me melden bij de diabetesverpleegkundige.
Dat betekend voor 10 uur douchen, aankleden, eten, medicijnen doen, checken of ik alles bij me had (uiteraard niet), Kenji uitlaten en knuffelen en in de auto stappen.... Pfffff, ik zat. Rust!
Aangekomen in het ziekenhuis eerst bloeddruk meten en wegen bij de assistent. Dat is vast prik bij elke controle, je meld je en dan eerst om het hoekje in het hok van de dokters-assistent even wegen en bloeddruk meten. Vooral mijn bloeddruk was ik erg nieuwsgierig naar.
Twee dagen ervoor op dinsdag had ik contact gehad met de assistent. Ik werd af en toe helemaal niet lekker onder de douche of als ik me bukte om mijn schoenen vast te maken. Ook als ik op mijn hurken zat om iets van de grond op te rapen werd ik helemaal naar. Duizelig en een soort ademnood, waarvan ik voelde dat het niets met mijn longfunctie te maken had, en soms zelfs het gevoel dat ik flauwviel. Ook als ik uit bed stapte in de ochtend had ik dat. Gelukkig zakte het binnen 1-2 minuten weer als ik rustig ging zitten of liggen.
Nou 1+1=2 en zo moeilijk is dat sommetje niet. Dat kan een kip nog wel verzinnen. Ik vermoedde dat ik af en toe een dip in mijn bloeddruk had. Geen idee of het kwaad kon voor de baby en of ik écht flauw kon vallen of dat dat alleen een gevoel was. Ik wist ook dat het vaker voorkwam bij zwangere vrouwen dus voor de zekerheid even de assistent gebeld. Tja, weinig aan te doen dus. Als het inderdaad dat was kon ik het deels voorkomen door te zorgen dat ik niet te heet douche, gaan zitten bij het vastmaken van mijn schoenen en vooral niet te snel opstaan uit bed of van mijn stoel. Kon het kwaad wilde ik weten? Nee hoor, al is het wel vervelend. Nou, ik wist genoeg, het kon geen kwaad dus dat is het belangrijkste. Tja, dat moederinstinct komt toch ook weer boven nu al ;-). Alles even een tandje rustiger aan dus mevrouw Broeksma, ook al heb je energie voor 10, je moet ook energie leveren voor 2.
Bij de doktersassistent bleek ik ten opzichte van een maand ervoor 1,1 kg aangekomen te zijn. Yes, dat is positief. Bij CF zijn ze daar extra alert op dus een toename in gewicht is in mijn geval altijd goed. Alle extra beetjes zijn meegenomen zullen we maar zeggen. Mijn bloeddruk was 115/75. De keer ervoor 120/80 dus gewoon vergelijkbaar en prima. Dat ik af en toe niet lekker was kon echter wel degelijk komen door bloeddruk dips. Dus de tips die ik al eerder kreeg moet ik gewoon lekker toe blijven passen. Het is namelijk toch niet meetbaar of het moet toeval zijn.
Voor het uit bed komen kreeg ik als extra tip om eerst een beetje omhoog te schuiven in bed, dan benen bewegen, dan even over de rand van het bed hangen en dán pas gaan zitten. Pfffffff, wat een gedoe om uit bed te stappen zeg, ik zwaai altijd mijn benen eruit en hoppa!, zitten. Uiteraard ga ik de tip dus ook vergeten, maar ik weet in ieder geval wel wat de ideale manier zou zijn ;-) .
Het spreekuur liep wat uit want om 11.10 wachtte ik nog op de diabetes verpleegkundige. Ik hoorde mijn naam, het was niet de diab-verpleegkundige, en werd binnen geroepen bij een lief ogende vrouwelijke co-assistent. Ze begeleidde me een kamer in waar een vrouwelijke gynaecoloog zat die alle vragen stelde. Zij gaf ook aan dat de bloeddruk dips gewoon normaal zijn en met een beetje rekening houden goed te doen zijn tijdens de zwangerschap. Ze kon niks "negatiefs" vinden, al zocht ze ook niet zo hard nadat ik zei dat het gewoon prima ging en ik me prima voelde haha, ik heb nog verteld dat tijdens mijn vakantie mijn benen ineens zo dik geworden waren door vocht en of dat echt normaal was zo vroeg in de zwangerschap?
Ze verzekerde me dat dit vaker voorkwam, zeker als het erg warm is. Dat klopt want op die dag was het ongeveer 30 graden. Binnen een dag was het ook weer weg, dus dan is er eigenlijk helemaal geen reden om zorgen te maken. Ook hebben we het gehad over pijnstillers die ik mag gebruiken. Helemaal los van de zwangerschap heb ik die ochtend iets verdraaid/verrekt in mijn rug en eigenlijk hield ik het bijna niet van de pijn. Tja, paracetamol 4x daags 1000 mg is de max. Als dat echt niet genoeg is, zijn er anders opties maar liever niet ivm mogelijke nadelige effecten op de ba..... Oke, dat was duidelijk: ik slik wel paracetamol en tanden op elkaar!!! Ik krijg al genoeg medicijnen binnen zonder nog even wat extra te nemen, hoe aantrekkelijk het nu ook leek door de pijn..
De co-assistent mocht met een doppler de hartslag van de baby gaan zoeken. Omdat ze nog niet zoveel ervaring had, heeft ze lekker lang erover gedaan. En ik kon steeds onze baby horen! Geweldig, wát een geluid! Ik heb nog nooit zoiets moois gehoord!!
Ook heb ik met wat schroom omdat ik bang was dat het misschien een beetje een gekke vraag was, voor de zekerheid, gevraagd of mijn buikomvang/groei écht wel normaal was. Ik ben pas 14 weken en zie eruit zoals sommigen er pas met 5 maanden oid uitzien. Er waren ook, eerlijk gezegd tot mijn ergernis, al mensen geweest die vroegen of we écht zeker wisten dat het er geen 2 waren, want alle mensen wát een buik!? of "dan wordt het vast een heel flink kind! let je wel goed op je suikers?!".
Ik voelde me dan alsof ik me moest verdedigen.
De gynaecoloog verzekerde me dat ik er prima uitzag voor mijn zwangerschapsduur. Sommige vrouwen "tekenen" of "showen" pas vanaf een week of 18-20(!), anderen al met 12 en weer anderen al met 10. Vaak is het bij een tweede kindje al sneller zichtbaar dan bij een eerste, het lichaam heeft alles al eens doorgemaakt, banden zijn dan al een beetje opgerekt en allerlei andere factoren zijn daarop van invloed. Niks aan de hand dus, ik heb een mooie dikke buik en ben er trots op!
Overigens is het bizar hoeveel mensen ineens denken aan mijn buik te mogen zitten! Ik vind het meestal niet erg, zeker niet als ik mensen ken, maar het viel me gewoon echt op. Wat ik wél naar vind is als relatief "vreemden" het doen. Mijn buik voelt voor mij als de 'broedplaats' en daardoor het tijdelijke huis van onze baby. Dat is voor mij heel intiem en ik wil ook geen vreemde vogels in de buurt van mijn eigen huis die er niets te zoeken hebben. Ik wil Bebbetje's broedplaats daardoor gevoelsmatig verdedigen en beschermen als dat nodig is. Dat betekend dat als vreemden die neiging hebben, ik me echt moet beheersen om niet uit mijn slof te schieten of meteen te slaan. Ja sorry hoor, hormonen of is zoiets gewoon common sense? Maar goed, dat moest ik even tussendoor kwijt ;)
Hoppa, daarna door naar de diabetes verpleegkundige. Ik hoefde maar een paar minuten te wachten en kon doorlopen. Ik was een beetje nerveus want ik had het gevoel dat mijn suikers tijdens de vakantie 1 grote puinhoop waren geweest. Ik had mijn best gedaan maar toch voelde het alsof ik op een schandblok stond en op mijn sodemieter ging krijgen. Beetje een erfenis uit het verleden vermoed ik van een iets te fanatieke diabetes verpleegkundige ;)
Er bleken inderdaad wat aanpassingen in mijn standen van de pomp nodig te zijn, maar dat kwam eigenlijk meer doordat mijn insulinebehoefte gewoon alweer wat veranderd was. Dus feitelijk had ik het prima gedaan en waren de aanpassingen, dingen die gewoon nodig waren en volslagen normaal. Yes, weer pluspunten. We hebben een hele tijd gekletst over onze vakantie, er was namelijk vrij weinig te bespreken en ze had wel gewoon 15-20 minuten voor me staan. Ook gewoon even gezellig dus..
Ik ben daarna als een haas doorgelopen naar de apotheek want ik had een flinke bestelling gedaan en dan kon ik die beter tussendoor even ophalen. Gewapend met mijn handtas en een flinke shopper-tas vol medicijnen liep ik richting het restaurantje. Lunchtijd!
Heerlijke lunch gehad, lekker ontspannen want ik had nog alle tijd voor de cf-poli.
Onderweg nog een paar bekenden tegen gekomen, ook van de verpleging van de afdeling. Ze vonden allemaal dat ik er goed uitzag en dat het heel positief was dat ze drie keer moesten kijken voor ze me herkenden want dat betekende dat ik al even niet op de afdeling geweest was. Ik moest erg lachen en ze gelijk geven. Met de belofte dat de afdeling ook een geboortekaartje kreeg als Bebbetje er is, doorgelopen naar de cf-poli. Door naar "mijn" hok voor het komende uur en daar was R. al om met me te blazen. Ik heb alles gegeven maar natuurlijk ook wel een beetje rekening gehouden met mijn rugpijn. Hard en met kracht uitblazen van lucht is best pijnlijk met een zere rug. Ik was daardoor wel een beetje bang dat ik minder zou blazen, maar niets is minder waar: ik blies 1% minder dan de keer ervoor! Wauw, dat is gewoon vergelijkbaar/hetzelfde. Even wachten op ome H. en kijken wat hij te zeggen had. Hij vroeg hoe ik me voelde, hoe alles ging en dat je het inmiddels ook wel duidelijk kon zien. Hij was erg tevreden en vroeg hoe het met mijzelf ging. Top dok! Ik voel me fantastisch. Hij was erg blij voor me, en heeft ook nog naar mijn longen geluisterd. Klonk helemaal schoon, geweldig!
Ik moest over 6 weken weer terug op controle. Verbazing bij mij, waarom niet pas over 8 weken? Uiteraard moest ik achteraf wel lachen om mijn naïviteit.....
"Omdat je dan rond je 20 weken zit en vanaf die tijd willen we je gewoon wat frequenter zien om je goed in de gaten te kunnen houden. Daarna elke 4 weken, je groeit dan hard en de baby ook en we willen je op de voet kunnen volgen zodat we meteen in kunnen grijpen als je wel onverhoopt last van je longen oid krijgt..." Ja ome H. dat klinkt inderdaad behoorlijk logisch. Ik voelde me best wel heel erg blond...
Het kwam ergens qua agenda ook wel prima uit hoor, ik kon het nu combineren met de groei echo's die ik moet vanaf mijn 20 weken echo. Afspraken maken en hoppa op naar de andere locatie van het Haga-ziekenhuis voor de verloskundige.
Heerlijk even gekletst over hoe alles ging en gaat en nog een bonus verloskamer gezien, een stukje kleiner dan de andere maar toch ergens ook wel prima en weer naar het hartje geluisterd. Eigenlijk vooral ontspannen dingetjes dus even. Lekker!
Daarna op naar huis. Onderweg nog gestopt bij de schattige winkel van N. haar moeder en gezellig bij gekletst. Bij thuis komst meteen onze kleine uitlaten, jaja zo noemen we Kenji nog steeds. Die was weer erg blij om me te zien.
Lekker op de bank geploft na een makkelijke en eenvoudige maaltijd en hoppa onder de wol... Ik slaap op het moment ook voor 2, zeker na zo'n dag.......
Alles. Grote APK.
APK noem ik mijn controles altijd. Algemene Periodieke Keuring, het dekt precies de lading. En dan hopen dat ze allemaal zo tevreden zijn dat ik weer APK goed gekeurd ben.
Deze keer was het CF-poli, diab-zwangeren poli en de gynaecoloog. Als kleine bonus mocht ik ook bij de Verloskundige langs.
Altijd weer spannend, zeker in deze periode. Ik voel me goed, mijn buik groeit (overduidelijk!!) en ik heb heel veel energie, veel meer dan ik gewend was/ben. Maar of dat ook betekend dat de cijfers er net zo over denken is wel iets anders. Soms bedriegt mijn lichaamstaal me en bleek in het verleden wel eens dat mijn longfunctie toch flink gezakt was of dat ik tóch wat kilootjes onderweg verloren was.
Dusssssss, afwachten allemaal.
Ik mocht als eerste naar de zwangeren poli. Bewust had ik ervoor gekozen om alleen te gaan, het was nogal een volle dag en ik vermaak me alleen ook prima. Nu kon ik alles in mijn eigen tempo doen en eigenlijk beviel dat idee me wel toen ik van huis wegreed. Om 10 uur al want om 11 uur moest ik me melden bij de diabetesverpleegkundige.
Dat betekend voor 10 uur douchen, aankleden, eten, medicijnen doen, checken of ik alles bij me had (uiteraard niet), Kenji uitlaten en knuffelen en in de auto stappen.... Pfffff, ik zat. Rust!
Aangekomen in het ziekenhuis eerst bloeddruk meten en wegen bij de assistent. Dat is vast prik bij elke controle, je meld je en dan eerst om het hoekje in het hok van de dokters-assistent even wegen en bloeddruk meten. Vooral mijn bloeddruk was ik erg nieuwsgierig naar.
Twee dagen ervoor op dinsdag had ik contact gehad met de assistent. Ik werd af en toe helemaal niet lekker onder de douche of als ik me bukte om mijn schoenen vast te maken. Ook als ik op mijn hurken zat om iets van de grond op te rapen werd ik helemaal naar. Duizelig en een soort ademnood, waarvan ik voelde dat het niets met mijn longfunctie te maken had, en soms zelfs het gevoel dat ik flauwviel. Ook als ik uit bed stapte in de ochtend had ik dat. Gelukkig zakte het binnen 1-2 minuten weer als ik rustig ging zitten of liggen.
Nou 1+1=2 en zo moeilijk is dat sommetje niet. Dat kan een kip nog wel verzinnen. Ik vermoedde dat ik af en toe een dip in mijn bloeddruk had. Geen idee of het kwaad kon voor de baby en of ik écht flauw kon vallen of dat dat alleen een gevoel was. Ik wist ook dat het vaker voorkwam bij zwangere vrouwen dus voor de zekerheid even de assistent gebeld. Tja, weinig aan te doen dus. Als het inderdaad dat was kon ik het deels voorkomen door te zorgen dat ik niet te heet douche, gaan zitten bij het vastmaken van mijn schoenen en vooral niet te snel opstaan uit bed of van mijn stoel. Kon het kwaad wilde ik weten? Nee hoor, al is het wel vervelend. Nou, ik wist genoeg, het kon geen kwaad dus dat is het belangrijkste. Tja, dat moederinstinct komt toch ook weer boven nu al ;-). Alles even een tandje rustiger aan dus mevrouw Broeksma, ook al heb je energie voor 10, je moet ook energie leveren voor 2.
Bij de doktersassistent bleek ik ten opzichte van een maand ervoor 1,1 kg aangekomen te zijn. Yes, dat is positief. Bij CF zijn ze daar extra alert op dus een toename in gewicht is in mijn geval altijd goed. Alle extra beetjes zijn meegenomen zullen we maar zeggen. Mijn bloeddruk was 115/75. De keer ervoor 120/80 dus gewoon vergelijkbaar en prima. Dat ik af en toe niet lekker was kon echter wel degelijk komen door bloeddruk dips. Dus de tips die ik al eerder kreeg moet ik gewoon lekker toe blijven passen. Het is namelijk toch niet meetbaar of het moet toeval zijn.
Voor het uit bed komen kreeg ik als extra tip om eerst een beetje omhoog te schuiven in bed, dan benen bewegen, dan even over de rand van het bed hangen en dán pas gaan zitten. Pfffffff, wat een gedoe om uit bed te stappen zeg, ik zwaai altijd mijn benen eruit en hoppa!, zitten. Uiteraard ga ik de tip dus ook vergeten, maar ik weet in ieder geval wel wat de ideale manier zou zijn ;-) .
Het spreekuur liep wat uit want om 11.10 wachtte ik nog op de diabetes verpleegkundige. Ik hoorde mijn naam, het was niet de diab-verpleegkundige, en werd binnen geroepen bij een lief ogende vrouwelijke co-assistent. Ze begeleidde me een kamer in waar een vrouwelijke gynaecoloog zat die alle vragen stelde. Zij gaf ook aan dat de bloeddruk dips gewoon normaal zijn en met een beetje rekening houden goed te doen zijn tijdens de zwangerschap. Ze kon niks "negatiefs" vinden, al zocht ze ook niet zo hard nadat ik zei dat het gewoon prima ging en ik me prima voelde haha, ik heb nog verteld dat tijdens mijn vakantie mijn benen ineens zo dik geworden waren door vocht en of dat echt normaal was zo vroeg in de zwangerschap?
Ze verzekerde me dat dit vaker voorkwam, zeker als het erg warm is. Dat klopt want op die dag was het ongeveer 30 graden. Binnen een dag was het ook weer weg, dus dan is er eigenlijk helemaal geen reden om zorgen te maken. Ook hebben we het gehad over pijnstillers die ik mag gebruiken. Helemaal los van de zwangerschap heb ik die ochtend iets verdraaid/verrekt in mijn rug en eigenlijk hield ik het bijna niet van de pijn. Tja, paracetamol 4x daags 1000 mg is de max. Als dat echt niet genoeg is, zijn er anders opties maar liever niet ivm mogelijke nadelige effecten op de ba..... Oke, dat was duidelijk: ik slik wel paracetamol en tanden op elkaar!!! Ik krijg al genoeg medicijnen binnen zonder nog even wat extra te nemen, hoe aantrekkelijk het nu ook leek door de pijn..
De co-assistent mocht met een doppler de hartslag van de baby gaan zoeken. Omdat ze nog niet zoveel ervaring had, heeft ze lekker lang erover gedaan. En ik kon steeds onze baby horen! Geweldig, wát een geluid! Ik heb nog nooit zoiets moois gehoord!!
Hartslag van Bebbetje:
Ook heb ik met wat schroom omdat ik bang was dat het misschien een beetje een gekke vraag was, voor de zekerheid, gevraagd of mijn buikomvang/groei écht wel normaal was. Ik ben pas 14 weken en zie eruit zoals sommigen er pas met 5 maanden oid uitzien. Er waren ook, eerlijk gezegd tot mijn ergernis, al mensen geweest die vroegen of we écht zeker wisten dat het er geen 2 waren, want alle mensen wát een buik!? of "dan wordt het vast een heel flink kind! let je wel goed op je suikers?!".
Ik voelde me dan alsof ik me moest verdedigen.
De gynaecoloog verzekerde me dat ik er prima uitzag voor mijn zwangerschapsduur. Sommige vrouwen "tekenen" of "showen" pas vanaf een week of 18-20(!), anderen al met 12 en weer anderen al met 10. Vaak is het bij een tweede kindje al sneller zichtbaar dan bij een eerste, het lichaam heeft alles al eens doorgemaakt, banden zijn dan al een beetje opgerekt en allerlei andere factoren zijn daarop van invloed. Niks aan de hand dus, ik heb een mooie dikke buik en ben er trots op!
Overigens is het bizar hoeveel mensen ineens denken aan mijn buik te mogen zitten! Ik vind het meestal niet erg, zeker niet als ik mensen ken, maar het viel me gewoon echt op. Wat ik wél naar vind is als relatief "vreemden" het doen. Mijn buik voelt voor mij als de 'broedplaats' en daardoor het tijdelijke huis van onze baby. Dat is voor mij heel intiem en ik wil ook geen vreemde vogels in de buurt van mijn eigen huis die er niets te zoeken hebben. Ik wil Bebbetje's broedplaats daardoor gevoelsmatig verdedigen en beschermen als dat nodig is. Dat betekend dat als vreemden die neiging hebben, ik me echt moet beheersen om niet uit mijn slof te schieten of meteen te slaan. Ja sorry hoor, hormonen of is zoiets gewoon common sense? Maar goed, dat moest ik even tussendoor kwijt ;)
Hoppa, daarna door naar de diabetes verpleegkundige. Ik hoefde maar een paar minuten te wachten en kon doorlopen. Ik was een beetje nerveus want ik had het gevoel dat mijn suikers tijdens de vakantie 1 grote puinhoop waren geweest. Ik had mijn best gedaan maar toch voelde het alsof ik op een schandblok stond en op mijn sodemieter ging krijgen. Beetje een erfenis uit het verleden vermoed ik van een iets te fanatieke diabetes verpleegkundige ;)
Er bleken inderdaad wat aanpassingen in mijn standen van de pomp nodig te zijn, maar dat kwam eigenlijk meer doordat mijn insulinebehoefte gewoon alweer wat veranderd was. Dus feitelijk had ik het prima gedaan en waren de aanpassingen, dingen die gewoon nodig waren en volslagen normaal. Yes, weer pluspunten. We hebben een hele tijd gekletst over onze vakantie, er was namelijk vrij weinig te bespreken en ze had wel gewoon 15-20 minuten voor me staan. Ook gewoon even gezellig dus..
Ik ben daarna als een haas doorgelopen naar de apotheek want ik had een flinke bestelling gedaan en dan kon ik die beter tussendoor even ophalen. Gewapend met mijn handtas en een flinke shopper-tas vol medicijnen liep ik richting het restaurantje. Lunchtijd!
Heerlijke lunch gehad, lekker ontspannen want ik had nog alle tijd voor de cf-poli.
Onderweg nog een paar bekenden tegen gekomen, ook van de verpleging van de afdeling. Ze vonden allemaal dat ik er goed uitzag en dat het heel positief was dat ze drie keer moesten kijken voor ze me herkenden want dat betekende dat ik al even niet op de afdeling geweest was. Ik moest erg lachen en ze gelijk geven. Met de belofte dat de afdeling ook een geboortekaartje kreeg als Bebbetje er is, doorgelopen naar de cf-poli. Door naar "mijn" hok voor het komende uur en daar was R. al om met me te blazen. Ik heb alles gegeven maar natuurlijk ook wel een beetje rekening gehouden met mijn rugpijn. Hard en met kracht uitblazen van lucht is best pijnlijk met een zere rug. Ik was daardoor wel een beetje bang dat ik minder zou blazen, maar niets is minder waar: ik blies 1% minder dan de keer ervoor! Wauw, dat is gewoon vergelijkbaar/hetzelfde. Even wachten op ome H. en kijken wat hij te zeggen had. Hij vroeg hoe ik me voelde, hoe alles ging en dat je het inmiddels ook wel duidelijk kon zien. Hij was erg tevreden en vroeg hoe het met mijzelf ging. Top dok! Ik voel me fantastisch. Hij was erg blij voor me, en heeft ook nog naar mijn longen geluisterd. Klonk helemaal schoon, geweldig!
Ik moest over 6 weken weer terug op controle. Verbazing bij mij, waarom niet pas over 8 weken? Uiteraard moest ik achteraf wel lachen om mijn naïviteit.....
"Omdat je dan rond je 20 weken zit en vanaf die tijd willen we je gewoon wat frequenter zien om je goed in de gaten te kunnen houden. Daarna elke 4 weken, je groeit dan hard en de baby ook en we willen je op de voet kunnen volgen zodat we meteen in kunnen grijpen als je wel onverhoopt last van je longen oid krijgt..." Ja ome H. dat klinkt inderdaad behoorlijk logisch. Ik voelde me best wel heel erg blond...
Het kwam ergens qua agenda ook wel prima uit hoor, ik kon het nu combineren met de groei echo's die ik moet vanaf mijn 20 weken echo. Afspraken maken en hoppa op naar de andere locatie van het Haga-ziekenhuis voor de verloskundige.
Heerlijk even gekletst over hoe alles ging en gaat en nog een bonus verloskamer gezien, een stukje kleiner dan de andere maar toch ergens ook wel prima en weer naar het hartje geluisterd. Eigenlijk vooral ontspannen dingetjes dus even. Lekker!
Daarna op naar huis. Onderweg nog gestopt bij de schattige winkel van N. haar moeder en gezellig bij gekletst. Bij thuis komst meteen onze kleine uitlaten, jaja zo noemen we Kenji nog steeds. Die was weer erg blij om me te zien.
Lekker op de bank geploft na een makkelijke en eenvoudige maaltijd en hoppa onder de wol... Ik slaap op het moment ook voor 2, zeker na zo'n dag.......
dinsdag 28 januari 2014
Hoe 2014 voor ons begon...
De jaarwisseling gehad... Dus weer instellen op 'de volgende hormonen ronde'. Op 30 december 2013 nog snel een mailtje naar R. en E. gestuurd voor een nieuw recept Puregon, de dag dat ik weer moest beginnen met spuiten zou vrijdag 3 januari zijn en je zult zien dat die eerste week van het jaar alles dicht is of niemand bereikbaar.. Bovendien kon ik het nu ophalen wanneer ik maar wilde. Kwam mij veel beter uit.
Achteraf maar goed ook dat ik het zo gedaan had. Het recept stond gedateerd op 31 december. Volgens nieuwe regels (*zucht* weeeeeer nieuwe regels), moesten behandelende ziekenhuizen zélf voorzien in medicatie voor fertiliteitsbehandelingen en mochten ook alleen ziekenhuizen de medicatie afgeven. Met een beetje mazzel kon een omliggend ziekenhuis het ook wel afgeven maar dan moest je wel zelf overleggen....
In mijn geval zou dat betekenen dat ik óf apart naar Den Haag moest reizen om die ampullen op te halen of naar Gouda om daar in de ziekenhuis apotheek een ampul te halen die onze eigen apotheek, die bij ons om de hoek zit, ook al die tijd zonder problemen had geleverd. Gouda zag ik echt niet zitten, als het niet nodig is zet ik daar gewoon geen stap over de drempel, en 60 km heen en terug naar Den Haag voor 1 ampul vond ik ook een beetje overdreven.
Gelukkig echter, lucky me, dateerde het recept dus van 31 december. Dus de apotheek kon, nadat ik heel vriendelijk beheerst gevraagd heb of ze écht niets konden doen, mij toch de spuiten leveren zonder tussenkomst. Gedoe zeg!
Ik kon weer starten!
Uiteraard moest ik weer volgens protocol eerst een test doen die uiteraard negatief uitpakte. De dag erna op vrijdag mocht ik weer beginnen.
Toen begon de ellende pas goed...
Ik ontdekte een knobbel in mijn rechter borst. Omdat ik van erg dichtbij meegemaakt heb hoe snel het kan gaan vanaf een "onschuldig klein knobbeltje" naar "groot gezwel, hetzij goed- of kwaadaardig", deed ik al jarenlang bijna dagelijks zelf onderzoek. Ik durf dus wel te zeggen dat ik mijn borsten aardig goed ken haha. En hoe klein het ook was, ik voelde iets. Overduidelijk. Er schoot van alles door mijn hoofd terwijl het douchewater nog op mijn hoofd kletterde maar voor ik mezelf gek ging maken, wie weet was het gewoon een ontstoken melkkliertje, belde ik de huisarts voor een afspraak. Ik kon dezelfde middag nog terecht.
De geruststellende woorden kwamen niet. Ik moest me vooral niet onnodig zorgen maken maarrrrr hij wilde toch dat ik een echo en mammografie liet maken. Ik kan je zeggen: 'Geen zorgen' en het woord 'mammografie' passen niet in 1 zin. Ik spoot die avond gewoon mijn Puregon maar vroeg me ineens af of dat wel zin had want straks blijkt dat ik kanker heb... Kanker. Ja. Dat kan ook nog.
Tot mijn grote afschuw bleek ik na bellen dezelfde dag nog, pas een week later terecht te kunnen. Omdat ik in mijn eigen ziekenhuis wilde want dan kon ik afspraken combineren... De horror, nog een week wachten voor ik wist of dat 'ding' in mijn tiet een levensbedreigende sloper zou zijn, mijn tiet eraf zou moeten, de dokter zich toch vergist had en het een ontstoken melkkliertje zou zijn of niks van dat alles en weer iets anders waar wij niet eens aan gedacht hebben... Pfffffff.
Ik ben het weekend doorgekomen met een show met Kenji waar hij gediskwalificeerd werd omdat hij naar de keurmeester gromde... Eerste keer diskwalificatie, en waarom?! Omdat de keurmeester een mietje was en niet doortastend genoeg waardoor Kenji onzeker werd en ja dan kan hij wel eens grommen... Sukkel.
Gelukkig was het wel erg gezellig dus leuk was het wel!
Zondag gezellig bij mijn ouders, spelletjes doen en vooral NIET aan die knobbel denken. Ondertussen spoot ik netjes gewoon elke dag Puregon... Stel dat het toch iets onschuldigs is, mis ik dalijk een maand. En bovendien hadden ze gezegd geen probleem te zien, nou dan spuit ik wel...
Maandag moest ik op APK. Die was prima, ome H. was tevreden en longfunctie was goed. Daarna sporttest bij de fysio, heel lang uit kunnen stellen maar ergens was ik wel nieuwsgierig ook dus et moest maar eens. Niet van harte, dat geef ik grif toe, maar het viel best mee. Afgezien van het feit dat een piepjestest gewoon niet zo'n succes is in een ruimte die broeierig heet is en waar allemaal 65 plussers kijken hoe jij je in het zweet werkt tijdens hun wekelijkse uitsta.. ehhhh work-out, ging het best goed.... Saturatie bleef de hele test op 96-100% en das perfect! Mooi!
Dinsdag zat ik al op mijn tiende cyclusdag. Eerste echo dus weer. Altijd weer spannend maar toch begon het ook bij de routine te passen. Het zag er prima uit, wel follikels te zien die groeiden en 2 al best groot, ongeveer 13 mm! Vrijdag weer terug voor de volgende en die afspraak kon ik mooi combineren met de mammografie/echo. Gelijk ook maar een nieuwe spuit Puregon meegenomen. Die is ruim 3 maanden houdbaar dus dan omzeilden we het probleem dat zich ongetwijfeld weer aan zou dienen met het leveren door mijn eigen apotheek. Toch voelde het ergens als "zonde" en voelde me nog lullig ook. Die medicatie wordt gemaakt van wat er aan hormonen uit de urine van zwangere vrouwen wordt gehaald, die met veel liefde en toewijding meedoen aan Moeders voor Moeders. En als ik nu zwanger zou blijken, dan moest ik dit gewoon weggooien..... AU! "grappig" detail: ik kreeg wegwerpspuiten mee. De losse ampullen werden niet meer geleverd omdat ziekenhuizen meestal een contract met andere leveranciers hebben... De grap? Dat die wegwerpspuiten veeeeeeeel duurder zijn dan die ampullen die ik gewoon in mijn hervulbare spuit kon doen. Ach ja.. Zover mijn stukje frustratie over de domme mensen bij verzekeringen enzo...
Uit de mammografie kwam gelukkig niks. Yes, dikke vette opluchting! Er was wel een soort cyste te zien maar volgens de heelkunde arts hebben veel vrouwen dat en hebben ze er vrijwel nooit klachten van. Eigenlijk een soort bolletje met een "kapsel" eromheen waar soms viezigheid in kan zitten en pijnklachten kan veroorzaken. Er was echter niet op de echo te zien dat er een holle ruimte met viezigheid zat, maar omdat er sinds een paar dagen wel uit die tepel soms ook wat viezigheid kwam, spraken we af over 2 maanden weer een controle echo te maken om te zien of de cyste groter geworden was. Opereren kon altijd namelijk nog maar dat is wel de enige optie om het te verwijderen en omdat het in mijn borststreek zit zou ik dan onder volledige narcose moeten. Daar is ivm mijn CF niemand fan van natuurlijk... Als het gewoon rustig bleef dan kon die cyste er wel jaaaaaaaaaaaren zitten volgens de dokter, zonder klachten of wat dan ook. Mooi! Wat iedereen trouwens vroeg heb ik ook even aan dok nagevraagd maar nee: het hormoongebruik heeft hier geen invloed op gehad, zo'n cyste ontstaat gewoon "zomaar"...
De echo voor follikels was verbazend te noemen. Ineens 3-4 follikels van ruim 16 mm! Wow! Meteen overleggen dan maar. Als we maandag nog een echo zouden plannen konden de follikels al ruim te groot zijn of zeker al op meer dan 18 mm zitten. Dan liepen we het risico dat ze zouden springen vóór het juiste tijdstip omdat we dan de Pregnyl te laat zouden prikken. Wat nu? In overleg met de gynaecoloog die het hoofd is van de fertiliteits-afdeling afgesproken om, een beetje op de gok, zondag de Pregnyl injectie te zetten en dan dinsdag ochtend de IUI poging. Wauw, das snel al. Spannend!!!
Ergens ook wel gek, wat nu als ze niet groot genoeg waren, deden we dit allemaal voor niks?! Helaas maken ze in ons ziekenhuis geen echo's in het weekend dus we moesten de gok maar nemen. Als we maandag zouden afwachten zouden we mijn eisprong zeker missen...
Die dinsdag de 14e januari dus IUI. Precies 2 weken nadat ik ongesteld was geworden, wat een toeval... Wat een drama was deze IUI poging zeg!! De gynaecoloog 'keek' even mee... Om een lang verhaal kort te maken: R. wilde graag een gyn mee laten kijken omdat vanwege mijn CF alle slijmvliezen wat dikker/taaier zijn en dat dus ook geldt voor al mijn slijmvliezen daar ehhhhh je weet wel, beneden :p Ze wilde zeker weten dat ze het wel goed deed.
De gyn mag ook, in tegenstelling tot de assistenten R. en E., 'instrumenten' gebruiken om 200% zeker te zijn dat hij op de juiste manier voor elkaar krijgt wat er gebeuren moet..... Hij besloot dus ook dat hij deze poging wel "even" zelf deed.... Dat was een horror ervaring. We maakten ook nog wel grapjes en dat lukte ook prima gezien de inkoppers van de gyn, maar erg prettig was de ervaring niet. R. zei naderhand dat ze respect had hoe rustig ik bleef want ze had vrouwen in hetzelfde schuitje horen gillen en huilen. Tja, daar bereik je niks mee en ik zei dat ik mezelf maar steeds voorhield dat het voor een goed doel was... Toen het klaar was zei de gyn: nou het zit erin hoor... Jacco gaf hem een hand en zei: ja, bedankt doc! De beste man wist niet waar of hoe hij kijken moest. Ik durfde niet te lachen maar het was te grappig.. Toen we naderhand even alleen gelaten werden, keek ik Jacco bibberig aan en zei: je weet waar de term liefdesbaby vandaan komt? *Jacco knikt* Ik zei met klem: vergeet het maar! Als ik HIER zwanger van ben, dát is pas een liefdesbaby!!
Voor we weer naar huis gingen ben ik nog even langs de poli heelkunde gelopen. Het leek of mijn borst wat warm aanvoelde en hij was ook wat pijnlijker dan de dag ervoor. Wie weet was er een gaatje gevallen en kon iemand even kijken, gewoon, voor de zekerheid. Helaas 'mijn' arts was al weg dus we gingen op huis aan. Ik had de dag erna toch een afspraak bij hem omdat ik wat pijnklachten had sinds het weekend dus die ene dag overleefde ik ook wel.......
Tegen het eind van de middag hield ik het niet meer van de pijn. In een paar uur tijd werd de pijn ondraaglijk en het voelde alsof mijn borst uit elkaar klapte.. Bovendien leek ik koorts te krijgen, ik heb nóóit koorts!
Met spoed konden we bij de huisarts terecht... Na overleg met het ziekenhuis, de huisarts vond me er echt ziek uitzien en mijn borst gloeide als een kachel, waar mijn arts heelkunde avonddienst bleek te hebben, werd er afgesproken dat ik meteen de volgende dag om 8.30 bij hem mocht komen. Eigenlijk had ik al een afspraak diezelfde dag om 16 uur maar dat vond hij te laat. Die avond mocht ik pijnstillers gebruiken om de nacht door te kunnen komen... Die helemaal niks hielpen. Wat een drama nacht, ik heb gejankt van de pijn..
De volgende dag moest ik naar de tandarts om een gaatje te laten vullen maar die afspraak werd afgezegd. Ik ging heel vroeg naar het ziekenhuis. Ik deed bij de dokter mijn bh los en hij schrok ervan. Een week ervoor had hij me nog gezien en hij stelde verschrikt vast dat mijn borst bijna 2 cups groter was en echt heel erg heet aanvoelde. Ik moest meteen een echo laten maken, met misschien een punctie... Oh nee......
Ik kreeg antibiotica en inderdaad een punctie. Dit ging 2 weken lang zo door waarbij ik om de dag zo ongeveer een punctie had. Ik was zó ziek.. Geen moment meer aan gedacht dat ik ook nog een keer moest testen want ja die IUI hadden we ook nog steeds gehad. Er werd gelukkig ook door het medische team aan gedacht, zo kreeg ik alleen antibiotica die veilig was tijdens zwangerschap enz. Zelf was ik er helemaal niet mee bezig, ik geloofde nooit dat mijn lijf zwanger kon worden als ik zo'n wrak was en ik wilde alleen maar dat die pijn stopte en die cyste weg was! No matter what!
Ik kon me niet heugen dat ik me zo ziek gevoeld heb. Of dat ik ooit eerder zo'n gigantische hekel aan mijn borst had gehad... Als iemand op dát moment had aangeboden hem eraf te halen met de garantie dat die pijn maar wegbleef had ik niet heel lang hoeven twijfelen, zo erg was het. Gekmakend!
Gemiddeld had ik om de dag een echo om te kijken of de cyste leeg was gebleven en elke keer weer een nieuwe punctie omdat dit toch wéér niet zo bleek te zijn... Mijn moeder ging meestal mee want Jacco zat inmiddels voor werk weer in Engeland. Mijn moeder durfde me niet meer alleen te laten gaan; ze had me 1 keer alleen laten gaan omdat we dachten dat het beter ging en toen kreeg ik een punctie die zo zeer deed dat ik bijna flauw viel.
Na ruim 1,5 week leek het beter te gaan..
Heerlijk onder de pijnstillers en antibiotica ben ik ook nog mee geweest naar de jeugdleidersconferentie, wat was dat gaaf! Veel geleerd waar ik hopelijk de rest van het jaar ook praktisch veel aan heb in het jongerenwerk. Gelukkig voelde ik me dit weekend een stuk beter en vrijdag de 24e mijn laatste echo gehad waarbij de cyste eindelijk 'al' 3-4 dagen rustig bleek te zijn. Ik mocht op eigen verzoek nog een week doorgaan met antibiotica, om echt zeker te zijn. Gelukkig konden de radioloog en arts zich erin vinden..
Toen was het dinsdag 28 januari. Testdag. Ik stond er werkelijk waar niet bij stil. Pas de avond ervoor dat ik dacht gut, das waar... De andere 3 IUI pogingen werd ik elke keer 1 a 2 dagen voor "officiële testdag" ongesteld. Nu niet maar ik zocht daar niks geks achter: ik was zo ziek geweest de afgelopen weken van die "mastitis", wat een duur woord is voor een gigantische ontsteking in mijn borst, dat mijn lijf gewoon compleet van het padje was. Deze poging was gewoon mislukt, spannend want dan gaan we nu ronde 5 in! Daarna nog maar 1 en dan hebben we er 6 gehad.... Oops, dan komt IVF ineens wel heel dichtbij, daar wil ik nog niet aan denken. Het kwam geen moment in me op dat het feit dat ik nog niet ongesteld was geworden ook iets heel anders kon betekenen...
Voor de zekerheid zette ik voor ik ging slapen een leeg plastic bekertje op de dichte wc-deksel met een zwangerschapstest erbij: ik mocht het eens vergeten! Zonder negatieve test ook geen nieuwe ronde hormonen tenslotte.... En ochtend urine is het meest geconcentreerd dus als je de gebruiksaanwijzing van al die testen moet geloven kun je het beste met die plas checken of je zwanger bent....
Heb je beeld? Nee? Ik help even door te vertellen hoe het hier ging:
Ongeveer 06.45 uur: ik word wakker. Goh, de hele nacht doorgeslapen, das nieuw. Meestal moet ik er een keer of 3 uit per nacht om te plassen. Arghhhhh de nood is daardoor nu wel hoog zeg! Snel naar de badkamer om op de wc te gaan zitten. Kut, wat voel ik?! Oh wacht, nét op tijd! Het deksel was nog dicht hahahaha domme ik! Gniffelend wilde ik weer opnieuw gaan zitten tot ik met mijn duffe hoofd bedacht dat ik ook iets op de grond had horen vallen. Mijn blaas voelde inmiddels alsof hij wilde ontploffen want in gedachten was ik al zo ongeveer klaar, ken je dat?!
Oh gut, die test ja. Hoppa, bekertje eronder, netjes de "midstream" erin gemikt zoals ik geleerd heb en dat zonder knoeien met mijn duffe hoofd... Toen ik opstond zag ik al mijn haren als een kip op mijn hoofd zitten; alle kanten op hahaha. Nog steeds suffig de gebruiksaanwijzing van die test nog es gelezen, die krengen zijn duur dus ik wil hem niet verpesten natuurlijk. Hm, 15-20 seconden alleen dat kwastje in de plas houden. Nou das niet zo moeilijk natuurlijk.
Ik ging voor het gemak maar weer even op de wc-deksel zitten en met het bekertje op de rand van het bad, what was i thinking! Stel dat hij was omgevallen bahbah!, die test erin gedoopt...
Ik stond op en wilde alweer naar bed toen ik me bedacht dat de gebruiksaanwijzing zei dat je binnen 10 minuten moest aflezen anders was het niet meer betrouwbaar...
Gatsiedarrie *gromgrom* ook dat nog! Over 10 minuten ben ik niet meer zo duf als nu dus dan kan ik vast niet meer makkelijk in slaap vallen... Al mopperend deed ik de dop op de test en nam hem mee naar de slaapkamer. Het bekertje eenzaam achter latend op de bad rand......
Ik legde hem op het plankje naast ons bed en ik kroop weer onder de nog warme deken, het is tenslotte wel januari, potjandorie koud!
Horloge gekeken, hm er zijn 5 minuten om, zou ik al wat zien?
Ineens voelde ik me een beetje gek. Nerveus.. Ik keek nog niet maar bedacht me of ik zere borsten had gehad de laatste dagen... JAAAAAAAA muts, mas-TIET-is weet je nog?! Hm die gaat dus niet op. Misselijk geweest? Mja ook wel piepklein beetje maar niet per se 's ochtends en ik heb voor die ontsteking een antibiotica gehad die veilig was tijdens een mogelijke zwangerschap, maar die ik nog nooit eerder gebruikt had. Dus vast dat ik daar misselijk van ben geweest. En dat was ook maar 1 keer, kom op Yvon, das onzin om daar wat achter te zoeken! Ben ik meer moe? Ja duh, gek he, je lijf heeft 2 weken een uitputtingsslag geleverd om die vieze gore cyste in je borst te bestrijden....
Hmmmmm nou ja.. Geen gezeur nu meer, toch maar gewoon kijken dan... Ik ben toch niet zwanger en niet zo kinderachtig nu ineens hoor......
En ik keek..... En nog eens...
*stilte*
*pakt bril van plankje*
*stilte*
*hijgt*
*krijgt grote ogen*
*doet nachtlampje aan Jacco's kant ook aan*
*kijkt weer*
*richt nachtlampje op venster van de testuitslag*
*kijkt weer*
*stapt uit bed en doet grote licht aan*
*kijkt weer*
*piept paniekerig*
Ik liep naar de kast in de logeerkamer waar een enorme doos stond met alle ovulatietesten en zwangerschapstesten die we in huis hadden. In de loop van ons 'traject' had ik heel wat aanbiedingen afgewacht dus geloof me er hadden nogal wat testen in die doos gezeten!
Shit! Nog maar 2 andere zwangerschapstesten, van hetzelfde merk! Hoe kan dit MIJ gebeuren! Ik, van de dubbel check! De doos barstte zowat uit zijn voegen van de ovulatietesten maar die had ik nu niet nodig!
*Doopt test 2 en 3 ook in de beker die gelukkig, karma?, nog op de rand van het bad stond*
Ik maakte een foto van de uitslag en mailde hem naar Jacco.
7.15 uur, dan is ie wel wakker... Gauw bellen!
*tring-tring* Slaperige stem: Met Jacco?
Ik: Kijk es op je mail!! Kijk es op je mail?!!!
Jacco: wat is er! Rustig aan?! Ik word net wakker!
Ik: huh? Maar tis al 7.15?
Jacco: nee schat, Engeland, tis hier een uur vroeger....
Ik: oh... *stilte*
Ik: Ik denk dat het een plusje is!!!
Jacco: wat??
Ik: open je mail nou!
Jacco: wat heb ik nu weer gedaan.....
*stilte* Ondertussen vreet ik me op. Het plusje is namelijk super vaag en ik weet niet zeker of ik nu hoop iets te zien of dát ik het echt zie... Mijn psyche in combinatie met hormonen en een sterke kinderwens heeft in de afgelopen maanden wel meer gekke fratsen uitgehaald met me.. Ik MOET zekerheid, dus Jacco moet ook de test zien was mijn gedachte....
Jacco: Wat moet ik zien dan?
Ik: of het een plusje is?!!
Jacco: ja ehhhh schatje, ik heb m'n lenzen niet in, je belt me wakker en weet je hoe onduidelijk die foto is?!
Daar had ie volkomen gelijk in. Mijn telefoon was weg voor reparatie en dit was een leentoestel. Zo onduidelijk als ik weet niet wat. Maar ik was hyperdepieper.....
Dus zo rustig als ik kon probeerde ik uit te leggen dat ik een plusje dacht te zien op de test en als dat zo was dat ik misschien wel echt zwanger was... Alleen wist ik het niet zeker, dus wat moest ik nu?!
Jacco bleef relatief rustig. Ik hoorde dat hij ook wel wát opgewonden was van dit nieuws maar bij hem speelde nog veel meer mee dat ik hem wakker had gebeld en hij nog geen koffie op had. Alles kwam wat trager, of helemaal niet, bij hem binnen. Dat had ik nog niet door want ik was inmiddels, heel gek, compleet in paniek.
Ik: En nu schat en nu???
Jacco: Wat denk je wat je moet doen?
Ik: weet ik veel, moet ik de dokter bellen?
Jacco moest een beetje lachen en toen ik ietsjepietsje rustiger was heb ik gezegd dat het zo vaag was dat ik niet zeker was.. Maar ik kon wél R. en E. mailen en vragen of die ideeën hadden.
Jacco vroeg wat voor ideeën dat konden zijn.
Ik: nou ja, morgen weer testen.... Hoe langer je zwanger bent, hoe donkerder de streepjes worden.. Dan zit er meer HCG in mijn urine... Of ik mag bloedprikken. Dan weten ze het vrij snel...
Jacco: nou dan mail je ze maar en dan laat je het maar weten wat ze zeggen..
Ik: jij blijft zo rustig, hoe kan dat??!
Jacco: ik heb altijd al iets meer geduld dan jou gehad, en als zij zeggen dat je morgen maar weer moet testen dan moeten we maar wachten tot morgen... Kan ik me nu wel druk maken maar dat heeft helemaal geen zin...
Ik was ergens pissig. Hoe kon hij zo rustig blijven, ik werd gek! Ik snapte het ook niet, ik moest gewoon bevestiging hebben... Jacco ook besefte ik later, hij was alleen, deels ook door de afstand, beter in staat om het op dat moment los te laten... Ik vond het maar gek: ik voelde me helemaal niet zwanger, zo lang bezig geweest dus dan zou ik toch íets moeten merken???
Ik mailde meteen R. en E. Met de vraag of zij suggesties hadden buiten nog eens testen om... Ik kreeg, waarschijnlijk omdat ze hun mail gecheckt hadden vlak voor het spreekuur begon, bijna meteen een mail terug. Ik mocht langskomen, dan mocht ik wel even bloedprikken voor bevestiging...
Ik heb Kenji uitgelaten, heb wat gegeten en ben in de auto gestapt.. Achteraf kreeg ik een bekeuring voor te hard rijden, €53.... Zuur! Ook grappig: Het was op een plek waar ik ALTIJD tegen Jacco zat te zeuren dat ie goed moest opletten want ze controleerden daar zo vaak... Hihihi. In het ziekenhuis aangekomen langs R. gelopen waar ik een formulier meekreeg om bloed te prikken. Toevallig zat in hetzelfde hokje ook de gyn even koffie te drinken die de IUI poging gedaan had... Hij zei ook tegen R., die nog even twijfelde omdat ik al een volgens haar positieve test uitslag had of ze me wel zou laten bloedprikken, dat hij heel goed snapte na al die tijd dat ik dubbele bevestiging wilde hebben...
Vrijwillig heb ik me in mijn arm laten prikken. De mensen die me een beetje kennen weten wat voor overwinning dat is, maar ik wilde gewoon zo snel mogelijk geprikt hebben. Des te sneller was er een uitslag. R. zou me bellen zodra de uitslag binnen was, als ik inderdaad zwanger was moest die waarde boven de 50 zijn...
Onderweg naar huis langs de Kruidvat gereden. Daar heb ik voor zo'n €45 aan testen gehaald, allemaal verschillende merken. Nu wilde ik het weten ook. De dame achter de kassa kon ik wel slaan. Het ging ongeveer zo:
*legt testen op toonbank ondertussen oplettend geen bekenden te zien*
Kassadame: 1 positieve zwangerschapstest is genoeg hoor, je kan niet een beetje zwanger zijn!
Ik: Dat interesseert me niks, ik wil dubbel check keer 10.
Kassadame: Das toch zonde van je geld meid?
Ik: En wat gaat jou dat aan?!
Kassadame: Nou ik zeg het maar hoor, ik hoop voor je dat de uitslag meevalt..
*Ik zend ondertussen dodelijke blikken en bijt het puntje van mijn tong af*
Wát een doos, of het haar überhaupt aangaat waar ik mijn geld aan uitgeef!? En dan ook nog zo hardop door de winkel zeggen wat ik op de toonbank leg.. Tsssss, ik was best pissig.
Terug thuis heb ik even getwijfeld. Want ja, die ochtend urine he.... Tis inmiddels middag... Weet je wat! Ik doe eerst 1 van die twee goedkope van het Kruidvat eigen merk :D
1 advies: moest je ooit een zwangerschapstest doen: neem die van het huismerk van de Kruidvat! 2 voor een paar euro...
Binnen 1 minuut: bingo, 2 streepjes! Geen twijfel mogelijk....
Toen gingen de andere testen er achter elkaar ook aan. Ook de digitale van Clear Blue... En ineens stond het er.. Zwanger..... Je bent zwanger Yvonne... Jullie zijn in verwachting... Jullie krijgen een kindje...
Wordt vervolgd....
Achteraf maar goed ook dat ik het zo gedaan had. Het recept stond gedateerd op 31 december. Volgens nieuwe regels (*zucht* weeeeeer nieuwe regels), moesten behandelende ziekenhuizen zélf voorzien in medicatie voor fertiliteitsbehandelingen en mochten ook alleen ziekenhuizen de medicatie afgeven. Met een beetje mazzel kon een omliggend ziekenhuis het ook wel afgeven maar dan moest je wel zelf overleggen....
In mijn geval zou dat betekenen dat ik óf apart naar Den Haag moest reizen om die ampullen op te halen of naar Gouda om daar in de ziekenhuis apotheek een ampul te halen die onze eigen apotheek, die bij ons om de hoek zit, ook al die tijd zonder problemen had geleverd. Gouda zag ik echt niet zitten, als het niet nodig is zet ik daar gewoon geen stap over de drempel, en 60 km heen en terug naar Den Haag voor 1 ampul vond ik ook een beetje overdreven.
Gelukkig echter, lucky me, dateerde het recept dus van 31 december. Dus de apotheek kon, nadat ik heel vriendelijk beheerst gevraagd heb of ze écht niets konden doen, mij toch de spuiten leveren zonder tussenkomst. Gedoe zeg!
Ik kon weer starten!
Uiteraard moest ik weer volgens protocol eerst een test doen die uiteraard negatief uitpakte. De dag erna op vrijdag mocht ik weer beginnen.
Toen begon de ellende pas goed...
Ik ontdekte een knobbel in mijn rechter borst. Omdat ik van erg dichtbij meegemaakt heb hoe snel het kan gaan vanaf een "onschuldig klein knobbeltje" naar "groot gezwel, hetzij goed- of kwaadaardig", deed ik al jarenlang bijna dagelijks zelf onderzoek. Ik durf dus wel te zeggen dat ik mijn borsten aardig goed ken haha. En hoe klein het ook was, ik voelde iets. Overduidelijk. Er schoot van alles door mijn hoofd terwijl het douchewater nog op mijn hoofd kletterde maar voor ik mezelf gek ging maken, wie weet was het gewoon een ontstoken melkkliertje, belde ik de huisarts voor een afspraak. Ik kon dezelfde middag nog terecht.
De geruststellende woorden kwamen niet. Ik moest me vooral niet onnodig zorgen maken maarrrrr hij wilde toch dat ik een echo en mammografie liet maken. Ik kan je zeggen: 'Geen zorgen' en het woord 'mammografie' passen niet in 1 zin. Ik spoot die avond gewoon mijn Puregon maar vroeg me ineens af of dat wel zin had want straks blijkt dat ik kanker heb... Kanker. Ja. Dat kan ook nog.
Tot mijn grote afschuw bleek ik na bellen dezelfde dag nog, pas een week later terecht te kunnen. Omdat ik in mijn eigen ziekenhuis wilde want dan kon ik afspraken combineren... De horror, nog een week wachten voor ik wist of dat 'ding' in mijn tiet een levensbedreigende sloper zou zijn, mijn tiet eraf zou moeten, de dokter zich toch vergist had en het een ontstoken melkkliertje zou zijn of niks van dat alles en weer iets anders waar wij niet eens aan gedacht hebben... Pfffffff.
Ik ben het weekend doorgekomen met een show met Kenji waar hij gediskwalificeerd werd omdat hij naar de keurmeester gromde... Eerste keer diskwalificatie, en waarom?! Omdat de keurmeester een mietje was en niet doortastend genoeg waardoor Kenji onzeker werd en ja dan kan hij wel eens grommen... Sukkel.
Gelukkig was het wel erg gezellig dus leuk was het wel!
Zondag gezellig bij mijn ouders, spelletjes doen en vooral NIET aan die knobbel denken. Ondertussen spoot ik netjes gewoon elke dag Puregon... Stel dat het toch iets onschuldigs is, mis ik dalijk een maand. En bovendien hadden ze gezegd geen probleem te zien, nou dan spuit ik wel...
Maandag moest ik op APK. Die was prima, ome H. was tevreden en longfunctie was goed. Daarna sporttest bij de fysio, heel lang uit kunnen stellen maar ergens was ik wel nieuwsgierig ook dus et moest maar eens. Niet van harte, dat geef ik grif toe, maar het viel best mee. Afgezien van het feit dat een piepjestest gewoon niet zo'n succes is in een ruimte die broeierig heet is en waar allemaal 65 plussers kijken hoe jij je in het zweet werkt tijdens hun wekelijkse uitsta.. ehhhh work-out, ging het best goed.... Saturatie bleef de hele test op 96-100% en das perfect! Mooi!
Dinsdag zat ik al op mijn tiende cyclusdag. Eerste echo dus weer. Altijd weer spannend maar toch begon het ook bij de routine te passen. Het zag er prima uit, wel follikels te zien die groeiden en 2 al best groot, ongeveer 13 mm! Vrijdag weer terug voor de volgende en die afspraak kon ik mooi combineren met de mammografie/echo. Gelijk ook maar een nieuwe spuit Puregon meegenomen. Die is ruim 3 maanden houdbaar dus dan omzeilden we het probleem dat zich ongetwijfeld weer aan zou dienen met het leveren door mijn eigen apotheek. Toch voelde het ergens als "zonde" en voelde me nog lullig ook. Die medicatie wordt gemaakt van wat er aan hormonen uit de urine van zwangere vrouwen wordt gehaald, die met veel liefde en toewijding meedoen aan Moeders voor Moeders. En als ik nu zwanger zou blijken, dan moest ik dit gewoon weggooien..... AU! "grappig" detail: ik kreeg wegwerpspuiten mee. De losse ampullen werden niet meer geleverd omdat ziekenhuizen meestal een contract met andere leveranciers hebben... De grap? Dat die wegwerpspuiten veeeeeeeel duurder zijn dan die ampullen die ik gewoon in mijn hervulbare spuit kon doen. Ach ja.. Zover mijn stukje frustratie over de domme mensen bij verzekeringen enzo...
Uit de mammografie kwam gelukkig niks. Yes, dikke vette opluchting! Er was wel een soort cyste te zien maar volgens de heelkunde arts hebben veel vrouwen dat en hebben ze er vrijwel nooit klachten van. Eigenlijk een soort bolletje met een "kapsel" eromheen waar soms viezigheid in kan zitten en pijnklachten kan veroorzaken. Er was echter niet op de echo te zien dat er een holle ruimte met viezigheid zat, maar omdat er sinds een paar dagen wel uit die tepel soms ook wat viezigheid kwam, spraken we af over 2 maanden weer een controle echo te maken om te zien of de cyste groter geworden was. Opereren kon altijd namelijk nog maar dat is wel de enige optie om het te verwijderen en omdat het in mijn borststreek zit zou ik dan onder volledige narcose moeten. Daar is ivm mijn CF niemand fan van natuurlijk... Als het gewoon rustig bleef dan kon die cyste er wel jaaaaaaaaaaaren zitten volgens de dokter, zonder klachten of wat dan ook. Mooi! Wat iedereen trouwens vroeg heb ik ook even aan dok nagevraagd maar nee: het hormoongebruik heeft hier geen invloed op gehad, zo'n cyste ontstaat gewoon "zomaar"...
De echo voor follikels was verbazend te noemen. Ineens 3-4 follikels van ruim 16 mm! Wow! Meteen overleggen dan maar. Als we maandag nog een echo zouden plannen konden de follikels al ruim te groot zijn of zeker al op meer dan 18 mm zitten. Dan liepen we het risico dat ze zouden springen vóór het juiste tijdstip omdat we dan de Pregnyl te laat zouden prikken. Wat nu? In overleg met de gynaecoloog die het hoofd is van de fertiliteits-afdeling afgesproken om, een beetje op de gok, zondag de Pregnyl injectie te zetten en dan dinsdag ochtend de IUI poging. Wauw, das snel al. Spannend!!!
Ergens ook wel gek, wat nu als ze niet groot genoeg waren, deden we dit allemaal voor niks?! Helaas maken ze in ons ziekenhuis geen echo's in het weekend dus we moesten de gok maar nemen. Als we maandag zouden afwachten zouden we mijn eisprong zeker missen...
Die dinsdag de 14e januari dus IUI. Precies 2 weken nadat ik ongesteld was geworden, wat een toeval... Wat een drama was deze IUI poging zeg!! De gynaecoloog 'keek' even mee... Om een lang verhaal kort te maken: R. wilde graag een gyn mee laten kijken omdat vanwege mijn CF alle slijmvliezen wat dikker/taaier zijn en dat dus ook geldt voor al mijn slijmvliezen daar ehhhhh je weet wel, beneden :p Ze wilde zeker weten dat ze het wel goed deed.
De gyn mag ook, in tegenstelling tot de assistenten R. en E., 'instrumenten' gebruiken om 200% zeker te zijn dat hij op de juiste manier voor elkaar krijgt wat er gebeuren moet..... Hij besloot dus ook dat hij deze poging wel "even" zelf deed.... Dat was een horror ervaring. We maakten ook nog wel grapjes en dat lukte ook prima gezien de inkoppers van de gyn, maar erg prettig was de ervaring niet. R. zei naderhand dat ze respect had hoe rustig ik bleef want ze had vrouwen in hetzelfde schuitje horen gillen en huilen. Tja, daar bereik je niks mee en ik zei dat ik mezelf maar steeds voorhield dat het voor een goed doel was... Toen het klaar was zei de gyn: nou het zit erin hoor... Jacco gaf hem een hand en zei: ja, bedankt doc! De beste man wist niet waar of hoe hij kijken moest. Ik durfde niet te lachen maar het was te grappig.. Toen we naderhand even alleen gelaten werden, keek ik Jacco bibberig aan en zei: je weet waar de term liefdesbaby vandaan komt? *Jacco knikt* Ik zei met klem: vergeet het maar! Als ik HIER zwanger van ben, dát is pas een liefdesbaby!!
Voor we weer naar huis gingen ben ik nog even langs de poli heelkunde gelopen. Het leek of mijn borst wat warm aanvoelde en hij was ook wat pijnlijker dan de dag ervoor. Wie weet was er een gaatje gevallen en kon iemand even kijken, gewoon, voor de zekerheid. Helaas 'mijn' arts was al weg dus we gingen op huis aan. Ik had de dag erna toch een afspraak bij hem omdat ik wat pijnklachten had sinds het weekend dus die ene dag overleefde ik ook wel.......
Tegen het eind van de middag hield ik het niet meer van de pijn. In een paar uur tijd werd de pijn ondraaglijk en het voelde alsof mijn borst uit elkaar klapte.. Bovendien leek ik koorts te krijgen, ik heb nóóit koorts!
Met spoed konden we bij de huisarts terecht... Na overleg met het ziekenhuis, de huisarts vond me er echt ziek uitzien en mijn borst gloeide als een kachel, waar mijn arts heelkunde avonddienst bleek te hebben, werd er afgesproken dat ik meteen de volgende dag om 8.30 bij hem mocht komen. Eigenlijk had ik al een afspraak diezelfde dag om 16 uur maar dat vond hij te laat. Die avond mocht ik pijnstillers gebruiken om de nacht door te kunnen komen... Die helemaal niks hielpen. Wat een drama nacht, ik heb gejankt van de pijn..
De volgende dag moest ik naar de tandarts om een gaatje te laten vullen maar die afspraak werd afgezegd. Ik ging heel vroeg naar het ziekenhuis. Ik deed bij de dokter mijn bh los en hij schrok ervan. Een week ervoor had hij me nog gezien en hij stelde verschrikt vast dat mijn borst bijna 2 cups groter was en echt heel erg heet aanvoelde. Ik moest meteen een echo laten maken, met misschien een punctie... Oh nee......
Ik kreeg antibiotica en inderdaad een punctie. Dit ging 2 weken lang zo door waarbij ik om de dag zo ongeveer een punctie had. Ik was zó ziek.. Geen moment meer aan gedacht dat ik ook nog een keer moest testen want ja die IUI hadden we ook nog steeds gehad. Er werd gelukkig ook door het medische team aan gedacht, zo kreeg ik alleen antibiotica die veilig was tijdens zwangerschap enz. Zelf was ik er helemaal niet mee bezig, ik geloofde nooit dat mijn lijf zwanger kon worden als ik zo'n wrak was en ik wilde alleen maar dat die pijn stopte en die cyste weg was! No matter what!
Ik kon me niet heugen dat ik me zo ziek gevoeld heb. Of dat ik ooit eerder zo'n gigantische hekel aan mijn borst had gehad... Als iemand op dát moment had aangeboden hem eraf te halen met de garantie dat die pijn maar wegbleef had ik niet heel lang hoeven twijfelen, zo erg was het. Gekmakend!
Gemiddeld had ik om de dag een echo om te kijken of de cyste leeg was gebleven en elke keer weer een nieuwe punctie omdat dit toch wéér niet zo bleek te zijn... Mijn moeder ging meestal mee want Jacco zat inmiddels voor werk weer in Engeland. Mijn moeder durfde me niet meer alleen te laten gaan; ze had me 1 keer alleen laten gaan omdat we dachten dat het beter ging en toen kreeg ik een punctie die zo zeer deed dat ik bijna flauw viel.
Na ruim 1,5 week leek het beter te gaan..
Heerlijk onder de pijnstillers en antibiotica ben ik ook nog mee geweest naar de jeugdleidersconferentie, wat was dat gaaf! Veel geleerd waar ik hopelijk de rest van het jaar ook praktisch veel aan heb in het jongerenwerk. Gelukkig voelde ik me dit weekend een stuk beter en vrijdag de 24e mijn laatste echo gehad waarbij de cyste eindelijk 'al' 3-4 dagen rustig bleek te zijn. Ik mocht op eigen verzoek nog een week doorgaan met antibiotica, om echt zeker te zijn. Gelukkig konden de radioloog en arts zich erin vinden..
Toen was het dinsdag 28 januari. Testdag. Ik stond er werkelijk waar niet bij stil. Pas de avond ervoor dat ik dacht gut, das waar... De andere 3 IUI pogingen werd ik elke keer 1 a 2 dagen voor "officiële testdag" ongesteld. Nu niet maar ik zocht daar niks geks achter: ik was zo ziek geweest de afgelopen weken van die "mastitis", wat een duur woord is voor een gigantische ontsteking in mijn borst, dat mijn lijf gewoon compleet van het padje was. Deze poging was gewoon mislukt, spannend want dan gaan we nu ronde 5 in! Daarna nog maar 1 en dan hebben we er 6 gehad.... Oops, dan komt IVF ineens wel heel dichtbij, daar wil ik nog niet aan denken. Het kwam geen moment in me op dat het feit dat ik nog niet ongesteld was geworden ook iets heel anders kon betekenen...
Voor de zekerheid zette ik voor ik ging slapen een leeg plastic bekertje op de dichte wc-deksel met een zwangerschapstest erbij: ik mocht het eens vergeten! Zonder negatieve test ook geen nieuwe ronde hormonen tenslotte.... En ochtend urine is het meest geconcentreerd dus als je de gebruiksaanwijzing van al die testen moet geloven kun je het beste met die plas checken of je zwanger bent....
Heb je beeld? Nee? Ik help even door te vertellen hoe het hier ging:
Ongeveer 06.45 uur: ik word wakker. Goh, de hele nacht doorgeslapen, das nieuw. Meestal moet ik er een keer of 3 uit per nacht om te plassen. Arghhhhh de nood is daardoor nu wel hoog zeg! Snel naar de badkamer om op de wc te gaan zitten. Kut, wat voel ik?! Oh wacht, nét op tijd! Het deksel was nog dicht hahahaha domme ik! Gniffelend wilde ik weer opnieuw gaan zitten tot ik met mijn duffe hoofd bedacht dat ik ook iets op de grond had horen vallen. Mijn blaas voelde inmiddels alsof hij wilde ontploffen want in gedachten was ik al zo ongeveer klaar, ken je dat?!
Oh gut, die test ja. Hoppa, bekertje eronder, netjes de "midstream" erin gemikt zoals ik geleerd heb en dat zonder knoeien met mijn duffe hoofd... Toen ik opstond zag ik al mijn haren als een kip op mijn hoofd zitten; alle kanten op hahaha. Nog steeds suffig de gebruiksaanwijzing van die test nog es gelezen, die krengen zijn duur dus ik wil hem niet verpesten natuurlijk. Hm, 15-20 seconden alleen dat kwastje in de plas houden. Nou das niet zo moeilijk natuurlijk.
Ik ging voor het gemak maar weer even op de wc-deksel zitten en met het bekertje op de rand van het bad, what was i thinking! Stel dat hij was omgevallen bahbah!, die test erin gedoopt...
Ik stond op en wilde alweer naar bed toen ik me bedacht dat de gebruiksaanwijzing zei dat je binnen 10 minuten moest aflezen anders was het niet meer betrouwbaar...
Gatsiedarrie *gromgrom* ook dat nog! Over 10 minuten ben ik niet meer zo duf als nu dus dan kan ik vast niet meer makkelijk in slaap vallen... Al mopperend deed ik de dop op de test en nam hem mee naar de slaapkamer. Het bekertje eenzaam achter latend op de bad rand......
Ik legde hem op het plankje naast ons bed en ik kroop weer onder de nog warme deken, het is tenslotte wel januari, potjandorie koud!
Horloge gekeken, hm er zijn 5 minuten om, zou ik al wat zien?
Ineens voelde ik me een beetje gek. Nerveus.. Ik keek nog niet maar bedacht me of ik zere borsten had gehad de laatste dagen... JAAAAAAAA muts, mas-TIET-is weet je nog?! Hm die gaat dus niet op. Misselijk geweest? Mja ook wel piepklein beetje maar niet per se 's ochtends en ik heb voor die ontsteking een antibiotica gehad die veilig was tijdens een mogelijke zwangerschap, maar die ik nog nooit eerder gebruikt had. Dus vast dat ik daar misselijk van ben geweest. En dat was ook maar 1 keer, kom op Yvon, das onzin om daar wat achter te zoeken! Ben ik meer moe? Ja duh, gek he, je lijf heeft 2 weken een uitputtingsslag geleverd om die vieze gore cyste in je borst te bestrijden....
Hmmmmm nou ja.. Geen gezeur nu meer, toch maar gewoon kijken dan... Ik ben toch niet zwanger en niet zo kinderachtig nu ineens hoor......
En ik keek..... En nog eens...
*stilte*
*pakt bril van plankje*
*stilte*
*hijgt*
*krijgt grote ogen*
*doet nachtlampje aan Jacco's kant ook aan*
*kijkt weer*
*richt nachtlampje op venster van de testuitslag*
*kijkt weer*
*stapt uit bed en doet grote licht aan*
*kijkt weer*
*piept paniekerig*
Ik liep naar de kast in de logeerkamer waar een enorme doos stond met alle ovulatietesten en zwangerschapstesten die we in huis hadden. In de loop van ons 'traject' had ik heel wat aanbiedingen afgewacht dus geloof me er hadden nogal wat testen in die doos gezeten!
Shit! Nog maar 2 andere zwangerschapstesten, van hetzelfde merk! Hoe kan dit MIJ gebeuren! Ik, van de dubbel check! De doos barstte zowat uit zijn voegen van de ovulatietesten maar die had ik nu niet nodig!
*Doopt test 2 en 3 ook in de beker die gelukkig, karma?, nog op de rand van het bad stond*
Ik maakte een foto van de uitslag en mailde hem naar Jacco.
7.15 uur, dan is ie wel wakker... Gauw bellen!
*tring-tring* Slaperige stem: Met Jacco?
Ik: Kijk es op je mail!! Kijk es op je mail?!!!
Jacco: wat is er! Rustig aan?! Ik word net wakker!
Ik: huh? Maar tis al 7.15?
Jacco: nee schat, Engeland, tis hier een uur vroeger....
Ik: oh... *stilte*
Ik: Ik denk dat het een plusje is!!!
Jacco: wat??
Ik: open je mail nou!
Jacco: wat heb ik nu weer gedaan.....
*stilte* Ondertussen vreet ik me op. Het plusje is namelijk super vaag en ik weet niet zeker of ik nu hoop iets te zien of dát ik het echt zie... Mijn psyche in combinatie met hormonen en een sterke kinderwens heeft in de afgelopen maanden wel meer gekke fratsen uitgehaald met me.. Ik MOET zekerheid, dus Jacco moet ook de test zien was mijn gedachte....
Jacco: Wat moet ik zien dan?
Ik: of het een plusje is?!!
Jacco: ja ehhhh schatje, ik heb m'n lenzen niet in, je belt me wakker en weet je hoe onduidelijk die foto is?!
Daar had ie volkomen gelijk in. Mijn telefoon was weg voor reparatie en dit was een leentoestel. Zo onduidelijk als ik weet niet wat. Maar ik was hyperdepieper.....
Dus zo rustig als ik kon probeerde ik uit te leggen dat ik een plusje dacht te zien op de test en als dat zo was dat ik misschien wel echt zwanger was... Alleen wist ik het niet zeker, dus wat moest ik nu?!
Jacco bleef relatief rustig. Ik hoorde dat hij ook wel wát opgewonden was van dit nieuws maar bij hem speelde nog veel meer mee dat ik hem wakker had gebeld en hij nog geen koffie op had. Alles kwam wat trager, of helemaal niet, bij hem binnen. Dat had ik nog niet door want ik was inmiddels, heel gek, compleet in paniek.
Ik: En nu schat en nu???
Jacco: Wat denk je wat je moet doen?
Ik: weet ik veel, moet ik de dokter bellen?
Jacco moest een beetje lachen en toen ik ietsjepietsje rustiger was heb ik gezegd dat het zo vaag was dat ik niet zeker was.. Maar ik kon wél R. en E. mailen en vragen of die ideeën hadden.
Jacco vroeg wat voor ideeën dat konden zijn.
Ik: nou ja, morgen weer testen.... Hoe langer je zwanger bent, hoe donkerder de streepjes worden.. Dan zit er meer HCG in mijn urine... Of ik mag bloedprikken. Dan weten ze het vrij snel...
Jacco: nou dan mail je ze maar en dan laat je het maar weten wat ze zeggen..
Ik: jij blijft zo rustig, hoe kan dat??!
Jacco: ik heb altijd al iets meer geduld dan jou gehad, en als zij zeggen dat je morgen maar weer moet testen dan moeten we maar wachten tot morgen... Kan ik me nu wel druk maken maar dat heeft helemaal geen zin...
Ik was ergens pissig. Hoe kon hij zo rustig blijven, ik werd gek! Ik snapte het ook niet, ik moest gewoon bevestiging hebben... Jacco ook besefte ik later, hij was alleen, deels ook door de afstand, beter in staat om het op dat moment los te laten... Ik vond het maar gek: ik voelde me helemaal niet zwanger, zo lang bezig geweest dus dan zou ik toch íets moeten merken???
Ik mailde meteen R. en E. Met de vraag of zij suggesties hadden buiten nog eens testen om... Ik kreeg, waarschijnlijk omdat ze hun mail gecheckt hadden vlak voor het spreekuur begon, bijna meteen een mail terug. Ik mocht langskomen, dan mocht ik wel even bloedprikken voor bevestiging...
Ik heb Kenji uitgelaten, heb wat gegeten en ben in de auto gestapt.. Achteraf kreeg ik een bekeuring voor te hard rijden, €53.... Zuur! Ook grappig: Het was op een plek waar ik ALTIJD tegen Jacco zat te zeuren dat ie goed moest opletten want ze controleerden daar zo vaak... Hihihi. In het ziekenhuis aangekomen langs R. gelopen waar ik een formulier meekreeg om bloed te prikken. Toevallig zat in hetzelfde hokje ook de gyn even koffie te drinken die de IUI poging gedaan had... Hij zei ook tegen R., die nog even twijfelde omdat ik al een volgens haar positieve test uitslag had of ze me wel zou laten bloedprikken, dat hij heel goed snapte na al die tijd dat ik dubbele bevestiging wilde hebben...
Vrijwillig heb ik me in mijn arm laten prikken. De mensen die me een beetje kennen weten wat voor overwinning dat is, maar ik wilde gewoon zo snel mogelijk geprikt hebben. Des te sneller was er een uitslag. R. zou me bellen zodra de uitslag binnen was, als ik inderdaad zwanger was moest die waarde boven de 50 zijn...
Onderweg naar huis langs de Kruidvat gereden. Daar heb ik voor zo'n €45 aan testen gehaald, allemaal verschillende merken. Nu wilde ik het weten ook. De dame achter de kassa kon ik wel slaan. Het ging ongeveer zo:
*legt testen op toonbank ondertussen oplettend geen bekenden te zien*
Kassadame: 1 positieve zwangerschapstest is genoeg hoor, je kan niet een beetje zwanger zijn!
Ik: Dat interesseert me niks, ik wil dubbel check keer 10.
Kassadame: Das toch zonde van je geld meid?
Ik: En wat gaat jou dat aan?!
Kassadame: Nou ik zeg het maar hoor, ik hoop voor je dat de uitslag meevalt..
*Ik zend ondertussen dodelijke blikken en bijt het puntje van mijn tong af*
Wát een doos, of het haar überhaupt aangaat waar ik mijn geld aan uitgeef!? En dan ook nog zo hardop door de winkel zeggen wat ik op de toonbank leg.. Tsssss, ik was best pissig.
Terug thuis heb ik even getwijfeld. Want ja, die ochtend urine he.... Tis inmiddels middag... Weet je wat! Ik doe eerst 1 van die twee goedkope van het Kruidvat eigen merk :D
1 advies: moest je ooit een zwangerschapstest doen: neem die van het huismerk van de Kruidvat! 2 voor een paar euro...
Binnen 1 minuut: bingo, 2 streepjes! Geen twijfel mogelijk....
Toen gingen de andere testen er achter elkaar ook aan. Ook de digitale van Clear Blue... En ineens stond het er.. Zwanger..... Je bent zwanger Yvonne... Jullie zijn in verwachting... Jullie krijgen een kindje...
Wordt vervolgd....
Abonneren op:
Posts (Atom)